ವಕ್ಫ್: ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಮರಳಿ ಪಡೆಯುವುದೇ ಪರಿಹಾರವೇ?

1. ವಕ್ಫ್ ಕಾಯ್ದೆ
2. ಭೂ ಸುಧಾರಣಾ ಕಾಯ್ದೆ
3. ಭೂ ಒತ್ತುವರಿ ಕಾಯ್ದೆ
4. ಇನಾಮ್ ರದ್ದಿಯಾತಿ ಕಾಯ್ದೆ

ಸದ್ಯ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ವಕ್ಫ್ ಸುದ್ದಿಯಲ್ಲಿದೆ. ತಿಂಗಳುಗಳ ಹಿಂದೆ ರಾಷ್ಟ್ರಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆಗೊಳಗಾಗಿ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ತಣ್ಣಗಾಗಿದ್ದ ಈ  ಸಂಗತಿಯು ಮತ್ತೆ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಹೊತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ, ರಾಜ್ಯಾದ್ಯಂತ ವಕ್ಫ್ ಅದಾಲತ್ ನಡೆಸಲು ವಕ್ಫ್ ಸಚಿವಾಲಯ ನಿರ್ಧರಿಸಿರುವುದು ಒಂದು ಕಾರಣವಾದರೆ, ಈ ಇಡೀ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನೇ ತಿರುಚಿ ರಾಜಕೀಯ ಲಾಭ ಪಡಕೊಳ್ಳಲು ಬಿಜೆಪಿ  ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿರುವುದು ಇದಕ್ಕೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕಾರಣ.

‘ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ 2 ಲಕ್ಷ  ಎಕ್ರೆಗಿಂತಲೂ ಅಧಿಕ ವಕ್ಫ್ ಭೂಮಿಯಿದೆ’ ಎಂದು ಬಿಜೆಪಿ ಮುಖಂಡರಾಗಿದ್ದ ಅನ್ವರ್ ಮಾಣಿಪ್ಪಾಡಿ ಈ  ಹಿಂದೆ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಈ ಕುರಿತಂತೆ ಅಧ್ಯಯನ ನಡೆಸಿ ಯಡಿಯೂರಪ್ಪ ಸರಕಾರಕ್ಕೆ ವರದಿಯನ್ನೂ ಸಲ್ಲಿಸಿದ್ದರು. ಈ ವರ ದಿಯನ್ನು ವಿಧಾನಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಮಂಡಿಸಲು ಸರಕಾರ ಹಿಂದೇಟು ಹಾಕಿದಾಗ ಪ್ರಕರಣವನ್ನು ಸುಪ್ರೀಮ್ ಕೋರ್ಟ್ ವರೆಗೂ  ಕೊಂಡೊಯ್ಯಲಾಗಿತ್ತು. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ವರದಿಯನ್ನು ಸದನದಲ್ಲಿ ಮಂಡಿಸುವಂತೆ  ಸುಪ್ರೀಮ್ ಕೋರ್ಟೇ ಸರಕಾರಕ್ಕೆ ನಿರ್ದೇ ಶನ ನೀಡಿತ್ತು. ಇದರಿಂದ ಇಕ್ಕಟ್ಟಿಗೆ ಸಿಲುಕಿದ ಯಡಿಯೂರಪ್ಪ ಸರಕಾರವು ಸದನದಲ್ಲಿ ಮಂಡಿಸಿದಂತೆ  ನಟಿಸಿ ಕೋರ್ಟ್  ನಿಂದೆ ಕ್ರಮದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಿತ್ತು.

ಅನ್ವರ್ ಮಾಣಿಪ್ಪಾಡಿ ವರದಿಯ ಮುಖ್ಯ ಭಾಗ ಏನೆಂದರೆ, ಈ ಎರಡು ಲಕ್ಷ ಎಕ್ರೆ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಬಹುಪಾಲನ್ನು  ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಮತ್ತು ಇನ್ನಿತರರು ಒತ್ತುವರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ಅನ್ನುವುದು. ಆ ಮೂಲಕ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸಮುದಾಯದ  ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಬಳಕೆಯಾಗಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಕೋಟ್ಯಂತರ ರೂಪಾಯಿ ಆದಾಯವು ನಷ್ಟವಾಗಿದೆ ಅನ್ನುವುದು. ಸದ್ಯ,

ರಾಜ್ಯ ವಕ್ಫ್ ಇಲಾಖೆಯ ಅಧೀನದಲ್ಲಿರುವುದು ಕೇವಲ 23 ಸಾವಿರ ಎಕ್ರೆ ಭೂಮಿ ಮಾತ್ರ. ಅಂದರೆ, ಅನ್ವರ್ ಮಾಣಿಪ್ಪಾಡಿ  ವರದಿಯ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, 10ರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಭಾಗ ಮಾತ್ರ ವಕ್ಫ್ ಇಲಾಖೆಯ ಅಧೀನದಲ್ಲಿದೆ. ಹಾಗಿದ್ದರೆ,  ಉಳಿದ ಈ 9 ಭಾಗವನ್ನು ವಕ್ಫ್ ಇಲಾಖೆಯ ಅಧೀನಕ್ಕೆ ಒಳಪಡಿಸುವುದು ಹೇಗೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯ ಜೊತೆಗೇ ಈಗ ವಕ್ಫ್ ನದ್ದೆಂದು  ಹೇಳಲಾಗುವ ಭೂಮಿಯ ದಾಖಲಾತಿ ಹೇಗಿದೆ, ಇದರ ಕಡತವೂ ಸರಿಯಾಗಿದೆಯೇ, ಅವುಗಳಲ್ಲೂ  ಒತ್ತುವಾರಿಯಾಗಿವೆಯೇ, ಬೇರೆಯವರು ಅದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆಯೇ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯೂ ಉದ್ಭವಿಸುತ್ತದೆ. ಇದರ  ಜೊತೆಗೇ,

ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರ ವಕ್ಫ್ ತಿದ್ದುಪಡಿ ಕಾಯ್ದೆಯನ್ನು ಜಾರಿ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೂ ಹೊರಟಿದೆ. ಅದು ಒಂದುವೇಳೆ ಪ್ರಸ್ತಾವಿತ ರೂ ಪದಲ್ಲಿ ಜಾರಿಗೊಂಡರೆ, ದಾಖಲೆ ಇಲ್ಲದ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಗಳು ಕೈಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಲಿವೆ ಎಂದೂ ಹೇಳಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಎಲ್ಲ  ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಗಳಿಗೆ ದಾಖಲೆ ಪತ್ರ ಮಾಡಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದು ವಕ್ಫ್ ಸಚಿವಾಲಯ ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ. ವಕ್ಫ್ ದಾಖಲೆಗಳನ್ನು  ಸರಿಮಾಡಿಸಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಿ ಎಂದು ಸರಕಾರವೇ ಸೂಚಿಸಿರಲೂಬಹುದು. ಈ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ವಕ್ಫ್ ಸಚಿವಾಲಯ  ಚುರುಕಾಯಿತು. ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಗಳು ಒತ್ತುವರಿಯಾಗಿರುವುದಾಗಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಾ  ದೂರುಗಳು ಕೇಳಿ ಬಂದಿವೆಯೋ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲಾ  ವಕ್ಫ್  ಅದಾಲತ್ ನಡೆಸಲು ವಕ್ಫ್ ಇಲಾಖೆ ಮುಂದಾಯಿತು. ಇದರ ಭಾಗವಾಗಿ ಬಿಜಾಪುರದಲ್ಲಿ ವಕ್ಫ್ ಅದಾಲತ್ ನಡೆಯಿತು.  1974ರ ಗೆಜೆಟ್ ನೋಟಿಫಿಕೇಶನ್ ಪ್ರಕಾರ ಬಿಜಾಪುರದಲ್ಲಿ 14,201 ಎಕ್ರೆ, 32 ಗುಂಟೆ ವಕ್ಫ್ ಭೂಮಿಯಿದೆ. ಆದರೆ, ಈಗ  ಬಿಜಾಪುರಕ್ಕೆ ಸಂಬAಧಿಸಿ ವಕ್ಫ್ ಅಧೀನದಲ್ಲಿರುವುದು ಬರೇ 773 ಎಕ್ರೆ ಭೂಮಿ ಮಾತ್ರ. ಹಾಗಿದ್ದರೆ, ಉಳಿದ ಭೂಮಿ ಏ ನಾಯಿತು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಸಹಜ. ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಂದಾಯ ಇಲಾಖೆ ಚುರುಕಾಗಿದೆ. ಪಹಣಿ ಪತ್ರದಲ್ಲಿರುವ ಸಂಖ್ಯೆ 9  ಮತ್ತು 11ನ್ನು ತಪಾಸಣೆಗೆ ಒಳಪಡಿಸಿದೆ. ಪಹಣಿ ಸಂಖ್ಯೆ 9ರಲ್ಲಿ ಮಾಲಿಕನ ಹೆಸರಿದ್ದು 11ರಲ್ಲಿ ವಕ್ಫ್ ಎಂದು ನಮೂ ದಿಸಲಾಗಿರುವ ಆಸ್ತಿಗಳ ಮಾಲಿಕರಿಗೆ ನೋಟೀಸು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಿದೆ. ನಿಮ್ಮ ಪಹಣಿ ಪತ್ರದಲ್ಲಿ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿ ಎಂದು ನಮೂ ದಿಸಲಾಗಿದ್ದು, ಸೂಕ್ತ ದಾಖಲೆಗಳನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸಿ ಈ ಆಸ್ತಿ ನಿಮ್ಮದೆಂದು ದೃಢೀಕರಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ ಎಂಬುದು ಈ ನೋಟೀಸಿನ ಅರ್ಥ.  ಹಾಗಂತ, ಇಂಥ ನೋಟೀಸನ್ನು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕಳುಹಿಸಲಾಗಿಲ್ಲ. ಯಾರ ಪಹಣಿ ಪತ್ರದಲ್ಲಿ ವಕ್ಫ್ ಎಂದು  ನಮೂದಾಗಿದೆಯೋ ಅವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಕಳುಹಿಸಲಾಗಿದೆ.

ಇದರ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ಕತೆಯಿದೆ.

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ವಕ್ಫ್ ಕಾಯ್ದೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ‍್ಯ ಪೂರ್ವದಲ್ಲೇ  ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿತ್ತು. 1923ರಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷರು ಅದನ್ನು ಮಾನ್ಯ ಮಾಡಿದ್ದರು.  ಸರಳವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ವಕ್ಫ್ನ ಅರ್ಥ ದೇವನಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸುವುದು ಎಂದಾಗಿದೆ. ಇದು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸಮುದಾಯದಲ್ಲಿ  ಅನೂಚಾನೂಚವಾಗಿ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಬಂದ ಒಂದು ಧಾರ್ಮಿಕ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ. ಪ್ರವಾದಿ ಮುಹಮ್ಮದ್(ಸ)ರ ಕಾಲದಲ್ಲೇ   ಭೂಮಿಯನ್ನು ವಕ್ಫ್ ಮಾಡುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸಮುದಾಯದ ಶ್ರೀಮಂತರು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ,  ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರೂ ತಮ್ಮಲ್ಲಿನ ಸ್ಥಿರ ಮತ್ತು ಚರ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ವಕ್ಫ್ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಹೀಗೆ ವಕ್ಫ್ ಮಾಡಿದ  ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಮಸೀದಿ ನಿರ್ಮಾಣ, ಮದ್ರಸ ನಿರ್ಮಾಣ, ಅನಾಥಾಲಯ ನಿರ್ಮಾಣಗಳನ್ನು ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕಬರಸ್ತಾ ನಕ್ಕೆ ಬಳಕೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮಸೀದಿ, ಮದ್ರಸಗಳಿಗೆ ಆದಾಯ ಮೂಲವಾಗಿ ವಾಣಿಜ್ಯ ಕಟ್ಟಡಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟುವುದಕ್ಕೆ, ಕೃಷಿ  ಕಾರ್ಯಗಳಿಗೆ ಬಳಸುವುದಕ್ಕೂ ಉಪಯೋಗಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂದಹಾಗೆ,
ಮಸೀದಿ ಮತ್ತು ಮದ್ರಸಾಗಳಲ್ಲಿ ಮೌಲ್ವಿಗಳಿರುತ್ತಾರೆ, ಸಹಾಯಕರಿರುತ್ತಾರೆ, ಶಿಕ್ಷಕರಿರುತ್ತಾರೆ, ಸಿಬಂದಿಗಳಿರುತ್ತಾರೆ. ಅವರಿಗೆ  ವೇತನ ನೀಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ, ಮಸೀದಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಉಪಕರಣಗಳು, ವಿದ್ಯುತ್ ಬಿಲ್‌ಗಳು ಸಹಿತ ಇನ್ನಿತರ ಅ ನೇಕ ಖರ್ಚು ವೆಚ್ಚಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳಿಗೂ ಹಣ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಆದಾಯವಾಗಿ ವಕ್ಫ್ ಭೂಮಿಯನ್ನು  ಬಳಸುವ ಕ್ರಮ ಹಿಂದಿನಿಂದಲೇ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ಹೀಗೆ ತಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಭೂಮಿಯನ್ನು ವಕ್ಫ್ ಮಾಡುವುದು ಬಹಳ  ಪುಣ್ಯದಾಯಕ ಎಂದು ಇಸ್ಲಾಮ್ ಕಲಿಸುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ವಕ್ಫ್ ಮಾಡುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಜೀವಂತ ಇರುವಾಗಲೂ ಮತ್ತು ಮೃತಪಟ್ಟ  ಬಳಿಕವೂ ಪುಣ್ಯಗಳು ಸದಾ ಲಭಿಸುತ್ತಿರುತ್ತವೆ ಎಂದೂ ಇಸ್ಲಾಮ್ ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಮುಸ್ಲಿಮರು ಮರಣಾನಂತರದ ಜೀವನಕ್ಕೆ  ಅಪಾರ ಪ್ರಾಶಸ್ತ್ಯ ನೀಡುತ್ತಾರಾದ್ದರಿಂದ ಸ್ಥಿತಿವಂತರಲ್ಲದವರೂ ವಕ್ಫ್ ಮಾಡುವ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು  ಉದಾರಿಗಳಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ತಮ್ಮಲ್ಲಿನ ಸಣ್ಣದೊಂದು ಅಂಶವನ್ನಾದರೂ ವಕ್ಫ್ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಬಹಳವೇ ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಾರೆ. ಈ  ಕಾರಣದಿಂದಲೇ,

ಈ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಅಪಾರ ಪ್ರಮಾಣದ ವಕ್ಫ್ ಭೂಮಿ ಇದೆ. ಈ ವಕ್ಫ್ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಸರಕಾರದ್ದು ಒಂದಿಂಚು ಭೂಮಿಯೂ ಇಲ್ಲ. ಸರಕಾರ ಕಬರಸ್ತಾನಗಳಿಗೆ ಭೂಮಿ ನೀಡಿದ್ದಿದೆ. ಅದು ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲ,  ಹಿಂದೂಗಳಿಗೂ ಕ್ರೈಸ್ತರಿಗೂ ನೀಡಿದೆ. ಸಮಸ್ಯೆ ಏನೆಂದರೆ,
ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸಮುದಾಯದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ತಮ್ಮಲ್ಲಿನ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಹೀಗೆ ವಕ್ಫ್ ಮಾಡುತ್ತಾ ಹೋದರಾದರೂ ಅದರ  ನೋಂದಣಿ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಗಾಢ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ  ತೋರಿದರು. ಇನ್ನು, ನೋಂದಣಿಯಾಗಿ ಪಹಣಿ ಪತ್ರವಾದ ಭೂಮಿಯನ್ನು  ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲೂ ವಕ್ಫ್ ಇಲಾಖೆ ವಿಫಲವಾಯಿತು. ಒಂದುಕಡೆ, ತನ್ನ ಭೂಮಿಯನ್ನು ದೇವನಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸಿದ್ದೇನೆ  ಎಂದು ಘೋಷಿಸುವಲ್ಲಿಗೆ ತನ್ನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಮುಗಿಯಿತೆಂದು ವ್ಯಕ್ತಿ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವುದು ನಡೆದರೆ, ಇಂಥ ಭೂಮಿಯನ್ನು  ರಕ್ಷಿಸಿ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ನೆರವಾಗಬೇಕಾಗಿದ್ದ ವಕ್ಫ್ ಇಲಾಖೆಯ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳೇ ಅವುಗಳನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವುದೂ  ನಡೆಯಿತು. ವಕ್ಫ್ ಕಾಯ್ದೆಯನ್ವಯ ನೋಂದಾಯಿತವಾಗದ ಭೂಮಿ ಬಿಡಿ, ನೋಂದಾಯಿತವಾಗಿರುವ ಸಾವಿರಾರು ಎಕ್ರೆ  ಭೂಮಿಯೂ ಹೀಗೆ ಯಾರ‍್ಯಾರದ್ದೋ  ಪಾಲಾಯಿತು. ಇದು ಸಮಸ್ಯೆ ಒಂದು ಮುಖವಾದರೆ ಇನ್ನೊಂದು, ಸಂದರ್ಭಾ ನುಸಾರ ಸರಕಾರವೇ ತಂದಿರುವ ಕಾನೂನುಗಳು. ಅದರಲ್ಲಿ ಭೂಸುಧಾರಣಾ ಕಾಯ್ದೆಯೂ ಒಂದು.

1961ರಲ್ಲಿ ಈ ಭೂಸುಧಾರಣಾ ಕಾಯ್ದೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸಲಾಯಿತಲ್ಲದೇ, 1965ರಲ್ಲಿ ಜಾರಿಗೊಳಿಸಲಾಯಿತು. 1974 ಮತ್ತು  2020ರಲ್ಲಿ ಈ ಕಾಯ್ದೆಗೆ ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳನ್ನು ತರಲಾಯಿತು. 1964ರಲ್ಲಿ ಭೂ ಒತ್ತುವರಿ ಕಾಯ್ದೆಯನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತರಲಾಯಿತು  ಮತ್ತು 1991ರಲ್ಲಿ ಇದಕ್ಕೆ ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳನ್ನು ತಂದು ಮರುಜಾರಿಗೊಳಿಸಲಾಯಿತು. ಇನ್ನೊಂದು, ಇನಾಮ್ ರದ್ದಿಯಾತಿ  ಕಾಯ್ದೆ. 1954ರಲ್ಲಿ ಜಾರಿಗೊಂಡ ಈ ಕಾಯ್ದೆಗೆ 2021ರಲ್ಲಿ ತಿದ್ದುಪಡಿಯನ್ನು ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಭೂಸುಧಾರಣಾ  ಕಾಯ್ದೆಯ ಮುಖ್ಯ ಉದ್ದೇಶ ಏನಾಗಿತ್ತೆಂದರೆ,

ಕೃಷಿ ಜಮೀನಿನಲ್ಲಿ ಉಳುಮೆ ಮಾಡಿದ ರೈತನಿಗೆ ಅದರ ಮಾಲಕತ್ವವನ್ನು ನೀಡುವುದು. ಭೂ ಒತ್ತುವರಿ ಕಾಯ್ದೆಯ ಉದ್ದೇಶವೂ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಭಿನ್ನವಲ್ಲ. ಭೂಒತ್ತುವರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕೃಷಿ ಮಾಡುತ್ತಾ ಬಂದಿರುವ ರೈತರಿಗೆ ಆ ಒತ್ತುವರಿಯನ್ನು  ಸಕ್ರಮಗೊಳಿಸಿ ಅದರ ಒಡೆತನವನ್ನು ಅವರಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಸುವುದು. ಇನಾಮ್ ರದ್ದಿಯಾತಿ ಕಾಯ್ದೆಯೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿ ಇವೇ  ಉದ್ದೇಶವನ್ನೇ ಹೊಂದಿದೆ. ಇನಾಮ್ ಅಥವಾ ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ಸಿಕ್ಕ ಭೂಮಿಗಿದ್ದ ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ರದ್ದು ಮಾಡುವುದು  ಇದರ ಉದ್ದೇಶ. ಹೀಗೆ ಈ ಕಾಯ್ದೆಗಳಿಂದಾಗಿ ಸಾವಿರಾರು ಎಕ್ರೆ ಭೂಮಿ ವಕ್ಫ್ ಇಲಾಖೆಯ ಕೈತಪ್ಪಿ ಹೋಗಿದೆ. ಕೇವಲ  ಭೂಸುಧಾರಣಾ ಕಾಯ್ದೆಯ ಅನ್ವಯ ರಾಜ್ಯ ಸರಕಾರ 1183 ಎಕ್ರೆ ವಕ್ಫ್ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಇತರರಿಗೆ ನೀಡಿರುವುದು ಅ ಧಿಕೃತವಾಗಿ ದಾಖಲಾಗಿದೆ. ಹೀಗೆ ಭೂಮಿ ಪಡಕೊಂಡವರಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಮುಸ್ಲಿಮರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಇನಾಮ್  ರದ್ದಿಯಾತಿ ಕಾಯ್ದೆಯ ಮೂಲಕ 1459 ಎಕ್ರೆಗಿಂತಲೂ ಅಧಿಕ ವಕ್ಫ್ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಸರಕಾರ ಇತರರಿಗೆ ಹಂಚಿಕೆ  ಮಾಡಿದೆ. ಭೂಒತ್ತುವರಿ ಕಾಯ್ದೆಯನ್ನು ತಂದು 133 ಎಕ್ರೆ ವಕ್ಫ್ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಸರಕಾರ ಹಂಚಿಕೆ ಮಾಡಿದೆ. ಇದು  ಕೇವಲ ನಮ್ಮ ರಾಜ್ಯದ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಮಾತ್ರ. ಆದರೆ, ಇಂಥ ಕಾಯ್ದೆಗಳು ದೇಶದಾದ್ಯಂತ ಜಾರಿಯಾಗಿವೆ. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಎಷ್ಟು  ದೊಡ್ಡಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿ ಪರರ ಪಾಲಾಗಿರಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನೊಮ್ಮೆ ಊಹಿಸಿ. ಆದರೆ,

ಇಲ್ಲಿಗೇ ಎಲ್ಲವೂ ಮುಗಿಯಲಿಲ್ಲ.

ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿ 1998ರಲ್ಲಿ ಸುಪ್ರೀಮ್ ಕೋರ್ಟಿನ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶ ವಿ.ಎನ್. ಖರೆ ಅವರು ಐತಿಹಾಸಿಕ ತೀರ್ಪು  ನೀಡಿದರು. ಒಮ್ಮೆ ವಕ್ಫ್ ಎಂದು ನೋಂದಾಯಿತಗೊಂಡ  ಆಸ್ತಿ ಎಂದೆಂದೂ  ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಯಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಆ  ತೀರ್ಪಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. Once a Waqf is always a  Waqf  ಎಂಬ ಖರೆ ಅವರ ತೀರ್ಪಿನ ವಾಕ್ಯವು ಆ  ಬಳಿಕ ಜನಜನಿತವಾಗುವಷ್ಟು ಪ್ರಸಿದ್ಧವೂ ಆಯಿತು. ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶದ ವಕ್ಫ್ ಬೋರ್ಡ್ ಮತ್ತು ಸೈಯದ್ ಅಲಿ ಮತ್ತಿತರರ  ಪ್ರಕರಣದ ವಿಚಾರಣೆಯ ಬಳಿಕ ಸುಪ್ರೀಮ್ ಕೋರ್ಟು ಈ ತೀರ್ಪು ನೀಡಿತ್ತು. ಇನಾಮ್ ರದ್ದಿಯಾತಿ ಕಾಯ್ದೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಈ ತೀರ್ಪು ನೀಡಲಾಗಿತ್ತು ಎಂಬ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಈ ತೀರ್ಪಿಗೆ ಬಹಳ ಮಹತ್ವವಿದೆ. ವಕ್ಫ್ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ  ಯಾವುದೇ ಕಾಯ್ದೆಯ ಮೂಲಕ ಪರಭಾರೆ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ಸರಕಾರಕ್ಕೂ ಅಧಿಕಾರ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಈ ತೀರ್ಪು  ಹೇಳುತ್ತದೆ. ವಕ್ಫ್ ನ  ಆಸ್ತಿಯು ಸದಾ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಯಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಭೂಸುಧಾರಣೆ ಕಾಯ್ದೆ, ಇನಾಮ್ ರದ್ದಿಯಾತಿ ಕಾಯ್ದೆ, ಭೂ ಒತ್ತುವರಿ ಕಾಯ್ದೆಗಳ ಮೂಲಕ ಸರಕಾರ ನೀಡಿರುವ ವಕ್ಫ್ನ ಎಲ್ಲ ಆಸ್ತಿಗಳೂ ವಕ್ಫ್ ನದ್ದೇ  ಆಗಿ  ಉಳಿಯಲಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನೇ ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಆ ಕಾರಣದಿಂದಲೂ ಪಹಣಿ ಪತ್ರ ಸಂಖ್ಯೆ 11ರಲ್ಲಿ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿ ಎಂದು  ಉಳಿದುಕೊಂಡಿರುವುದಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶ ಇದೆ. ಈಗಿನ ಪ್ರಶ್ನೆ ಏನೆಂದರೆ,

ಹಲವು ದಶಕಗಳಿಂದ ಇಂಥ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಅಸಂಖ್ಯ ಮಂದಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಅವರು ಮನೆ  ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಿರಬಹುದು, ಕೃಷಿ ಕಾರ್ಯ ಮಾಡುತ್ತಿರಬಹುದು, ಉದ್ಯಮಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿರಬಹುದು, ಮಂದಿರವನ್ನೇ  ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಿರಲೂ ಬಹುದು. Once a Waqf is  always a Waqf  ಎಂಬ ಸುಪ್ರೀಮ್ ಕೋರ್ಟಿನ ತೀರ್ಪನ್ನು  ತೋರಿಸಿ ಇವರೆಲ್ಲರನ್ನೂ ಈಗ ಒಕ್ಕಲೆಬ್ಬಿಸಬೇಕಾ? ಅವರಿಂದ ಭೂಮಿಯನ್ನು ವಕ್ಫ್ ಇಲಾಖೆ ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾ?  ಇವರಿಗೆ ಅಥವಾ ಇವರ ಹಿರಿಯರಿಗೆ ಒಂದೋ ಈ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಸರಕಾರ ಕೊಟ್ಟಿರಬಹುದು ಅಥವಾ ವಕ್ಫ್  ಇಲಾಖೆಯನ್ನು ದುರುಪಯೋಗಪಡಿಸಿ ಅಲ್ಲಿನ ಅಧಿಕಾರಿಗಳೇ ಮಾರಿರಬಹುದು. ಇವು ಏನಿದ್ದರೂ ಇವು ಇವರಿಗೆ  ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದಲ್ಲ. ಸರಕಾರ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಮಾಡಿರುವ ತಪ್ಪಿಗೆ ಇವರನ್ನು ಹೊಣೆ ಮಾಡುವುದೇ ಸರಿಯೇ?  ಒಂದುವೇಳೆ, ಹೀಗೆ ವಕ್ಫ್ ಭೂಮಿಯ ಮರುವಶ ಅಭಿಯಾನ ನಡೆಸುವುದಾದರೆ ಅದು ಒಟ್ಟು ಸಮಾಜದ ಮೇಲೆ ಬೀರುವ  ಪರಿಣಾಮ ಏನು? ಹೀಗೆ ಮಾಡುವುದು ಪ್ರಾಯೋಗಿಕವೇ? ಆಂತರಿಕ ಸಂಘರ್ಷವೊAದಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಈಗಾಗಲೇ ಇರುವ  ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದ್ವೇಷದ ಬೆಂಕಿಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ತುಪ್ಪ ಸುರಿಯಲು ಇದು ಕೋಮುವಾದಿಗಳಿಗೆ ಸುಲಭ ಅವಕಾಶ ಆಗಲಾರದೇ?  ಇದರ ಬದಲು ಈಗ ಇರುವ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಯನ್ನಾದರೂ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ  ಪ್ರಯೋಜನವಾಗುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಕಾರ್ಯಯೋಜನೆ ರೂಪಿಸುವುದು ಉತ್ತಮವೇ?

ವಕ್ಫ್ ಇಲಾಖೆಯ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರು, ಸಮುದಾಯದ ನಾಯಕರು, ಉಲೆಮಾಗಳು, ಸಂಘಟನೆಗಳು ಜೊತೆ ಸೇರಿ ಈ ಬಗ್ಗೆ  ನಿರ್ಧಾರ ಕೈಗೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ.

ಗೆಳೆಯನ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನೇ ಕೆಡಿಸಿಬಿಟ್ಟ ಒಂದು ವಾಟ್ಸಾಪ್ ವೀಡಿಯೋ ಕಾಲ್

ಏ.ಕೆ. ಕುಕ್ಕಿಲ
ಹತ್ತಿರದ ಗೆಳೆಯರೊಬ್ಬರು ಹಂಚಿಕೊಂಡ  ಘಟನೆ ಇದು

ರಾತ್ರಿ ಸುಮಾರು 10 ಗಂಟೆ. ಮೊಬೈಲ್ ರಿಂಗಾಗುತ್ತದೆ. ಅವರಿನ್ನೂ ಮನೆಗೆ ತಲುಪಿರಲಿಲ್ಲ. ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಫೋಟೋಗ್ರಾಫರ್.  ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದಲ್ಲೂ ಪರಿಣತರು. ಬೈಕ್ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಜೇಬಿನಿಂದ ಮೊಬೈಲ್ ಎತ್ತುತ್ತಾರೆ. ಅದು ವಾಟ್ಸಾಪ್  ವೀಡಿಯೋ ಕಾಲ್. ಕರೆ ಸ್ವೀಕರಿಸಬೇಕೋ ಬೇಡವೋ ಎಂಬ ಅನುಮಾನ ಅವರನ್ನು ಕಾಡುತ್ತದೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ, ಅಪರಿಚಿತ  ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಕರೆ. ಅವರು ಕರೆಯನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುವ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಕರೆಯನ್ನು ತುಂಡರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ,  ಮರಳಿ ಅದೇ ಸಂಖ್ಯೆಯಿಂದ  ವೀಡಿಯೋ ಕಾಲ್ ಬರುತ್ತದೆ. ಅವರು ತುಸು ಗೊಂದಲಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಾರೆ. ಅಪರಿಚಿತ  ಅಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೇ ಕರೆಯನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸುವುದು ಸರಿಯೇ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯೊಂದು ಅವರೊಳಗೆ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಈ  ಹಿಂದೆಯೂ ಅಪರಿಚಿತ ಕರೆಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ್ದಿದೆ. ವೃತ್ತಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿ ಅಪರಿಚಿತ ಕರೆ ಸಹಜವೂ ಹೌದು. ಮದುವೆ,  ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ, ಸಭೆ-ಸಮಾರಂಭಗಳನ್ನು ಕ್ಯಾಮರಾದಲ್ಲಿ ಸೆರೆಹಿಡಿಯುವ ವೃತ್ತಿ ತನ್ನದಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಕರೆ  ಮಾಡಿದವರು ತನ್ನ ಗ್ರಾಹಕರೂ ಆಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಾರೆ. ಫೋಟೋಗ್ರಾಫ್‌ಗಾಗಿ ಆಹ್ವಾನಿಸಲು ಕರೆ  ಮಾಡಿರಬಾರದೇಕೆ ಎಂದೂ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲದೇ, 

ತಾನು ಫೇಸ್‌ಬುಕ್‌ನಲ್ಲೂ ಇರುವುದರಿಂದ ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿ ತನ್ನ  ಮೊಬೈಲ್ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡಿರುವುದರಿಂದ ಈ ಕರೆಯನ್ನು ಅನುಮಾನಿಸಬೇಕಿಲ್ಲ ಎಂಬ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೂ  ಬರುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಕರೆ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹಲೋ ಹಲೋ ಅನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಆ ಕಡೆಯಿಂದಲೂ ಹಲೋ ಹಲೋ ಅನ್ನುವ  ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯೇ ಬರುತ್ತದೆ. ಮೊಬೈಲ್ ಸ್ಕ್ರೀನ್‌ನಲ್ಲಿ ಆ ಅಪರಿಚಿತ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮುಖ ಕಾಣುತ್ತದೋ ಎಂದು ನೋಡುತ್ತಾರೆ.  ಇಲ್ಲ. ವಂಚಕರು ಇರಬಹುದೋ ಎಂದು ಶಂಕಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಕರೆಯನ್ನು ತುಂಡರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇನ್ನೇನು ಮೊಬೈಲನ್ನು  ಜೇಬಿಗೆ ಹಾಕಿ ಘಟನೆಯನ್ನು ಮರೆಯಬೇಕು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟರಲ್ಲೇ  ಮತ್ತೆ ರಿಂಗುಣಿಸುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೆ ಮೊಬೈಲ್  ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ನೋಡಿದರೆ,

ವಾಟ್ಸಾಪ್ ಕಾಲ್. ವೀಡಿಯೋ ಕಾಲ್ ಅಲ್ಲ. ಅವರು ಕರೆ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹಲೋ ಅನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಅತ್ತ ಕಡೆಯಿಂದ ಗಂಡಸಿನ  ಧ್ವನಿ-

‘ನಿನ್ನ ವಾಟ್ಸಾಪ್‌ಗೆ ವೀಡಿಯೋ ಕಳಿಸಿದ್ದೇನೆ, ನೋಡು..’ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಕರೆ ಸ್ಥಗಿತಗೊಳಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ  ನಾಜೂಕುತನ ಇಲ್ಲದಿರುವುದನ್ನು ಮತ್ತು ಆಜ್ಞೆ ರೂಪದ ಗಡಸುತನ ಇರುವುದನ್ನು ಗೆಳೆಯ ಗುರುತಿಸುತ್ತಾರೆ. ಏನೋ  ಹೇಗೆಯೋ ಎಂಬ ಕುತೂಹಲ ಮಿಶ್ರಿತ ಭಯ ಅವರನ್ನು ಆವರಿಸುತ್ತದೆ. ವಾಟ್ಸಾಪ್ ತೆರೆಯಬೇಕೋ ಬೇಡವೋ ಎಂಬ  ದಿಗಿಲೂ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿ ವಾಟ್ಸಾಪ್ ತೆರೆಯುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಆ ವೀಡಿಯೋ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟೇ.  ಅವರ ಕೈ ಅದುರತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಎದೆ ಢವಢವ ಹೊಡೆದುಕೊಳ್ಳತೊಡಗುತ್ತದೆ. ನಿಂತ ನೆಲವೇ ಕುಸಿದ ಅನುಭವ. ತಾನೆ ಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬುದೇ ಮರೆತು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಅವರು ಅಕ್ಕ-ಪಕ್ಕ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ವಿರಳ ಜನಸಂದಣಿ. ಅವರು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಆ  ವೀಡಿಯೋ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಮೈಯಿಡೀ ಕಂಪಿಸುತ್ತದೆ. ಹೌದು,
‘ಆ ವೀಡಿಯೋದಲ್ಲಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿ ನಾನೇ. ನನ್ನದೇ ಮುಖ. ನಗ್ನ ಹೆಣ್ಣಿನ ಜೊತೆ ತಾನು ಲೈಂಗಿಕ ಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ವೀಡಿಯೋ.’ ಎಡಿಟಿಂಗ್ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದ್ದಾ ರೆಂದರೆ, ತಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಯಾರೂ ಅದನ್ನು ನಕಲಿ ಎಂದೇ  ಒಪ್ಪ ಲಾರರು. ತನ್ನದೇ ಮುಖ. ದೇಹವೂ ತನ್ನಂತೆಯೇ ಇದೆ. ಬಹುಶಃ ಫೇಸ್‌ಬುಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಹಂಚಿಕೊಂಡಿರುವ ತನ್ನ  ಫೋಟೋವನ್ನೋ ವೀಡಿಯೋವನ್ನೋ ಅವರು ದುರ್ಬಳಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರ ಬಹುದು ಎಂದು ಅವರಿಗೆ ಅನಿಸಿತು. ಏನು ಮಾಡೋದು? ತನಗೆ ಈ ವೀಡಿಯೋವನ್ನು ಕಳಿಸಿದವರ ಉದ್ದೇಶವೇನು? ಹಣಕ್ಕಾಗಿ ಒತ್ತಾಯಿಸುತ್ತಾರಾ? ಕೊಡದಿದ್ದರೆ ಸೋಶಿಯಲ್ ಮೀಡಿಯಾ ದಲ್ಲಿ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಾ? ಹಾಗೇನೂ ಆದರೆ ತಾನು ಈವರೆಗೂ ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡು  ಬಂದ ಘನತೆ, ಗೌರವದ ಸ್ಥಿತಿ ಏನಾದೀತು.. ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಮತ್ತೆ ಮೊಬೈಲ್ ರಿಂಗುಣಿಸುತ್ತದೆ. ಈಗ  ಅವರ ಕೈ ಅಕ್ಷರಶಃ ನಡುಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕರೆ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ ಕೂಡಲೇ ಅತ್ತ ಕಡೆಯಿಂದ ಅದೇ ಗಡಸು ಧ್ವನಿ. ಇವರಿಗೆ ಧ್ವನಿಯೇ  ಬರುವುದಿಲ್ಲ.

‘ವೀಡಿಯೋ ನೋಡಿದಿರಾ? ನಿಮ್ಮ ಗೆಳೆಯರಿಗೆ ಈ ವೀಡಿಯೋವನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿಕೊಡಬಾರದು ಎಂದಾದರೆ ತಕ್ಷಣಕ್ಕೆ 25  ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿಯನ್ನು ನೀಡಬೇಕು. ಅಕೌಂಟ್ ನಂಬರ್ ನಿನ್ನ ವಾಟ್ಸಾಪ್‌ಗೆ ಕಳುಹಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ನಿನ್ನ ಹತ್ತಿರದ  ಗೆಳೆಯರ ಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ನಾನು ಫೇಸ್‌ಬುಕ್‌ನಿಂದ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಕ್ಲೋಸ್ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಎಂದು ನೀವು ಮಾಡಿರುವ ಗ್ರೂಪ್ ನಿಂದ ನಿನ್ನ ಗೆಳೆಯರು ಮತ್ತು ಅವರ ಮೊಬೈಲ್ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಪಡೆದಿದ್ದೇನೆ. ತಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ನಾನು ಹೇಳಿದಷ್ಟು ಹಣ ಹಾಕು.  ನಿರಾಕರಿಸಿದರೆ ಸೋಶಿಯಲ್ ಮೀಡಿಯಾದಲ್ಲೂ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ನಿನ್ನ ಮನೆ ನರಕವಾಗಬಾರದೆಂದಾದರೆ ನಾನು  ಹೇಳಿದಂತೆ ಮಾಡು..’ ಎಂದು ಆದೇಶದ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ.

ಗೆಳೆಯರಿಗೆ ಮಾತೇ ಹೊರಡುವುದಿಲ್ಲ. ಹಣ ಕಳುಹಿಸುತ್ತೇನೆ ಅಥವಾ ಕಳುಹಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದೂ ಹೇಳಲಾಗದಷ್ಟು  ಆಘಾತಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟು ಹಣವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸುವುದು ಹೇಗೆ ಎಂಬುದು ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆಯಾದರೆ ಅವರು  ಹೇಳಿದಷ್ಟು ಹಣ ಕೊಟ್ಟರೂ ಪುನಃ ಕೇಳಲಾರನೆಂದು ನಂಬುವುದು ಹೇಗೆ ಎಂಬುದು ಇನ್ನೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ. ತನ್ನ ಪತ್ನಿ ಮತ್ತು  ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಈ ವೀಡಿಯೋ ಸಿಕ್ಕರೆ ಏನಾಗಬಹುದು? ಹೆತ್ತವರು ತನ್ನನ್ನು ಏನಂದುಕೊಂಡಾರು? ಗೆಳೆಯರು ಮತ್ತು  ಕುಟುಂಬ ತನ್ನನ್ನು ಹೇಗೆ ನಡೆಸಿಕೊಂಡೀತು? ತನ್ನ ವತ್ತಿಯ ಮೇಲೆ ಈ ವೀಡಿಯೋ ಹೇಗೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಬಹುದು?  ಆ ವೀಡಿಯೋದಲ್ಲಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿ ತಾನಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ ಮನೆಯವರು ನಂಬಿಯಾರೇ? ಗೆಳೆಯರು ನನ್ನ ಮೇಲೆ ವಿಶ್ವಾಸ  ತಾಳಿಯಾರೇ? ತನ್ನ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನವರೇ ತನ್ನ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಯನ್ನು ಶಂಕಿಸಿಯಾರೇ?... ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಅಂದುಕೊಂಡು   ಅವರು ನುಚ್ಚುನೂರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗಿರುತ್ತಾ ಪುನಃ ವಾಟ್ಸಾಪ್ ಕರೆ ಬರುತ್ತದೆ. ‘ಹಣ ಕಳುಹಿಸುತ್ತೀಯೋ ಇಲ್ಲ ನಿನ್ನ  ಗೆಳೆಯರೊಂದಿಗೆ ವೀಡಿಯೋವನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲೋ..’ ಎಂದು ನೇರವಾಗಿಯೇ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಾನೆ. ಬೆದರಿಕೆಯ ಧ್ವನಿ.  ಗೆಳೆಯ ತುಸು ಧೈರ್ಯ ತಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ,

‘ನೀವು ಹೇಳಿದಷ್ಟು ಹಣ ತಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನನ್ನಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ, ಗೆಳೆಯರಿಂದ ಸಾಲ ಪಡೆದು  ಕೊಡಬೇಕಾದರೂ ತುಸು ಸಮಯ ಬೇಕು..’ ಎಂದು ಅವರು ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ತನ್ನ ಉತ್ತರದ ಬಗ್ಗೆ ಅವರಿಗೇ  ಅಚ್ಚರಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ‘ತಾನು ಇಂಥ ಉತ್ತರ ಹೇಗೆ ಕೊಟ್ಟೆ’ ಎಂದೂ ಗಾಬರಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ಆತ ಅರ್ಧಗಂಟೆಯ ಸಮಯ  ಕೊಡುತ್ತಾನೆ. ಇನ್ನರ್ಧ ಗಂಟೆಯೊಳಗೆ ಹಣ ಕಳುಹಿಸದಿದ್ದರೆ ನಿನ್ನ ಮಾನ ತೆಗೆಯುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಬೆದರಿಕೆ ಹಾಕುತ್ತಾನೆ.  ಮಾತಿಗೆ ತಪ್ಪಬೇಡ ಎಂದು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಎಚ್ಚರಿಸಿ ಕರೆ ಸ್ಥಗಿತಗೊಳಿಸುತ್ತಾನೆ.

ಗೆಳೆಯ ಚುರುಕಾಗುತ್ತಾರೆ. ತನ್ನ ಪರಿಚಿತ ಪೊಲೀಸರನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈಗಾಗಲೇ ರಾತ್ರಿ 10 ಗಂಟೆ ಕಳೆದಿದೆ. ಈಗ  ಪೊಲೀಸ್ ಠಾಣೆಗೆ ಬಂದು ಪ್ರಕರಣ ದಾಖಲಿಸುವ ಅಗತ್ಯ ಇಲ್ಲ. ನೀವು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಾರಣ ಕೊಟ್ಟು ಬೆಳಗಿನ ತನಕ ಆ  ವ್ಯಕ್ತಿ ಕಾಯುವಂತೆ ಮಾಡಿ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹಣ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳಿ ನಂಬಿಸಿ. ಏನಿದ್ದರೂ ನಾಳೆ ವಿಚಾರಿಸುವಾ ಎಂದು  ಅವರು ಧೈರ್ಯ ತುಂಬುತ್ತಾರೆ. ಗೆಳೆಯನಲ್ಲಿದ್ದ ಭಯ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ತಂತ್ರವಾಗಿ ಮಾರ್ಪಾಟುಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಬೆಳಿಗ್ಗಿನ ವರೆಗೆ  ಆತನನ್ನು ಕಾಯುವಂತೆ ಮಾಡುವುದು ಹೇಗೆ, ಆತ ಒಪ್ಪದಿದ್ದರೆ ಒಪ್ಪುವಂತೆ ನಂಬಿಸುವುದು ಹೇಗೆ, ಬೇರೇನಾದರೂ ಷರತ್ತು  ಒಡ್ಡಿದರೆ ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಬೇಕು.. ಎಂಬಿತ್ಯಾದಿಯಾಗಿ ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಾ ಆತನ ಕರೆಗೆ ಕಾಯುತ್ತಾರೆ. ನಿರೀಕ್ಷೆಯಂತೆಯೇ  ಮತ್ತೆ ಆತ ಕರೆ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಬೆದರಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಗೆಳೆಯ ತನ್ನ ಅಸಹಾಯಕತೆಯನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆತನ  ವೀಡಿಯೋಕ್ಕೆ ಭಯಗೊಂಡವರಂತೆ ನಟಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹಣ ಖಂಡಿತ ಜಮೆ ಮಾಡುವುದಾಗಿ ನಂಬಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆತ  ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಗೆಳೆಯ ಒಂದಷ್ಟು ನಿರಾಳವಾಗುತ್ತಾರೆ. ನಡೆದ ಘಟನೆಯನ್ನು ಪತ್ನಿಯಲ್ಲಿ  ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ವೀಡಿಯೋ ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಪತ್ನಿ ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಬಹುದು ಎಂದೂ ಭಯಪಡುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ,  ಪತ್ನಿಯ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಅವರಲ್ಲಿ ನೂರು ಆನೆಯ ಬಲವನ್ನು ತುಂಬುತ್ತದೆ,

‘ನೀವೇನೂ ಭಯಪಡಬೇಡಿ, ನಿಮ್ಮ ಮೇಲೆ ನನಗೆ ವಿಶ್ವಾಸವಿದೆ, ಆತನ ವಿರುದ್ಧ ಕೇಸು ದಾಖಲಿಸಿ, ನಿಮ್ಮ ಜೊತೆ ನಾನಿದ್ದೇನೆ..’ ಎಂದು ಪತ್ನಿ ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟುತ್ತಾರೆ.

ಅವರಲ್ಲಿ ಅದ್ಭುತ ಶಕ್ತಿ ಸಂಚಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಭಯ ಹೊರಟು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಪೊಲೀಸ್ ಠಾಣೆಗೆ ಹೋಗಿ ದೂರು  ದಾಖಲಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇಂಥದ್ದೇ  ವೀಡಿಯೋ ತೋರಿಸಿ ವಾರದ ಹಿಂದೆ ವೈದ್ಯರೊಬ್ಬರಿಂದ 20 ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿ ವಸೂಲು  ಮಾಡಿರುವ ಪ್ರಕರಣವನ್ನು ಪೊಲೀಸರು ಇವರೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಸದ್ಯ ವಾಟ್ಸಾಪ್ ಅನ್ನು ಡಿಲೀಟ್ ಮಾಡಿ,  ಫೇಸ್‌ಬುಕ್‌ಗೆ ಲಾಕ್ ಹಾಕು ಎಂದು ಪೊಲೀಸರು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಯಾವುದೇ ಅಪರಿಚಿತ ಕರೆಯನ್ನು ಎರಡು ದಿನಗಳ  ಕಾಲ ಸ್ವೀಕರಿಸಬೇಡಿ ಎಂದೂ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಈ ವೀಡಿಯೋ ಮಾಡಿದಾತ ಮಧ್ಯ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ  ವೈಯಕ್ತಿಕ ದ್ವೇಷ ಇಲ್ಲದೇ ಇರುವುದರಿಂದ ನಿಮ್ಮ ವೀಡಿಯೋವನ್ನು ಸೋಶಿಯಲ್ ಮೀಡಿಯಾದಲ್ಲಿ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲಾರ  ಎಂದು ಧೈರ್ಯ ತುಂಬುತ್ತಾರೆ. ನೀವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಎಂದು ಆತ ಮುಂದೆ ಹೋಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯೇ ಹೆಚ್ಚು  ಎಂದೂ ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಗೆಳೆಯ ಹಾಗೆಯೇ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಆ ಪ್ರಕರಣ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ವಾರಗಳ ಬಳಿಕ  ಗೆಳೆಯ ವಾಟ್ಸಪ್ ಡೌನ್‌ಲೌಡ್ ಮಾಡಿ ಎಂದಿನಂತೆ ಚಟುವಟಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗಂತ,

ಇದು ನನ್ನ ಗೆಳೆಯರೋರ್ವರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅನುಭವವಷ್ಟೇ ಆಗಬೇಕಿಲ್ಲ. ಇಂಥವು ನಿತ್ಯ ನಡೆಯುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಹೆಚ್ಚಿನವರು  ಮರ್ಯಾದೆಗೆ ಅಂಜಿ ವಂಚಕರ ಸಂಚಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ಹಣ ಕೊಟ್ಟೂ ಕೊಟ್ಟೂ ಖಿನ್ನತೆಗೆ ಜಾರುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ  ಬದುಕು ಕೊನೆಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದೂ ಇದೆ. ಇಂಥ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಮನೆಯವರ ಪಾತ್ರ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ. ಹಾಗೆಯೇ,  ವಂಚನೆಗೆ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡ ವ್ಯಕ್ತಿ ತಾಳುವ ನಿರ್ಧಾರವೂ ಅಷ್ಟೇ ಮುಖ್ಯ. ಸಂಗತಿಯನ್ನು ಅಡಗಿಸಿಡದೇ ಮನೆಯವರಲ್ಲಿ ಮನಸು ಬಿಚ್ಚಿ ಹೇಳುವ ಧೈರ್ಯವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಿ ಮೊದಲಾಗಿ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಬೇಕು. ನಡೆದಿರುವುದೇನು ಎಂದು ಪತ್ನಿ-ಮಕ್ಕಳು ಅಥವಾ  ತಂದೆ-ತಾಯಿ, ಸಹೋದರರಲ್ಲಿ ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಮನೆಯವರೂ ಅಷ್ಟೇ, ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಪೂರ್ಣ ಬೆಂಬಲ  ನೀಡಬೇಕು. ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಬೇಕು. ಆ ಸಿಕ್ಕಿನಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆಗೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ತಂತ್ರಗಳನ್ನು ಜೊತೆಯಾಗಿ  ಹೆಣೆಯಬೇಕು. ತನ್ನ ಜೊತೆ ತನ್ನ ಮನೆ ಮತ್ತು ಕುಟುಂಬ ಇದೆ ಎಂಬ ವಿಶ್ವಾಸ ವ್ಯಕ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗ ಮೂಡುತ್ತೋ  ಅದು ಆತನಲ್ಲಿ ಬೆಟ್ಟದಷ್ಟು ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ತುಂಬುತ್ತದೆ. ಪ್ರಕರಣವನ್ನು ಧೈರ್ಯದಿಂದ ಎದುರಿಸುವ ಮನೋಬಲವನ್ನು  ಹುಟ್ಟು ಹಾಕುತ್ತದೆ. ಅಂದಹಾಗೆ,

ಸೋಶಿಯಲ್ ಮೀಡಿಯಾ ಎಂಬುದು ಎರಡು ಅಲಗಿನ ಕತ್ತಿಯಂತಿದೆ. ಅದು ಏಕಕಾಲದಲ್ಲಿ ವರವೂ ಶಾಪವೂ  ಆಗಬಲ್ಲುದು. ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಮತ್ತು ಸಜ್ಜನರನ್ನೂ ಅಪರಾಧಿಗಳಂತೆ ಮತ್ತು ತಲೆತಗ್ಗಿಸುವ ಕೃತ್ಯ ಮಾಡಿದವರಂತೆ  ಬಿಂಬಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಸೋಶಿಯಲ್ ಮೀಡಿಯಾಕ್ಕಿದೆ. ತುಸು ಯಾಮಾರಿದರೂ ಅದು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಹಿಂಡಿ  ಹಿಪ್ಪೆಗೊಳಿಸಬಲ್ಲುದು. ಅಳ್ಳೆದೆಯವರ ಬದುಕನ್ನೇ ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ಅಗತ್ಯ.

ನೈತಿಕ, ಅನೈತಿಕ ಮತ್ತು ವರ್ತಮಾನದ ತಲ್ಲಣಗಳು

ನೈತಿಕ
ಅನೈತಿಕ

ವರ್ತಮಾನ ಕಾಲದ ಅತ್ಯಂತ ವಿವಾದಾಸ್ಪದ ಪದಗಳಿವು. ವ್ಯಕ್ತಿಯಿಂದ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಈ ಎರಡೂ ಪದಗಳ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಗಳು  ಇವತ್ತು ಬದಲಾಗುತ್ತಿವೆ. ಮದ್ಯಪಾನವನ್ನು ನೈತಿಕ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿಟ್ಟು ಸಮರ್ಥಿಸುವವರು ಇರುವಂತೆಯೇ ಅನೈತಿಕವೆಂದು ಸಾರಿ  ವಿರೋಧಿಸುವವರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಹೆಣ್ಣಿನ ಉಡುಗೆ ತೊಡುಗೆಯ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಇಂಥದ್ದೇ  ಭಿನ್ನ ನಿಲುವುಗಳಿವೆ. ಅತ್ಯಾಚಾರಕ್ಕೆ  ತುಂಡುಡುಗೆಯದ್ದೂ ಕೊಡುಗೆ ಇದೆ ಎಂದು ವಾದಿಸುವವರು ಇರುವಂತೆಯೇ ಎರಡು ವರ್ಷದ ಮಗುವಿನ ಮೇಲೂ  ಆಗುತ್ತಿರುವ ಅತ್ಯಾಚಾರಕ್ಕೆ ಯಾವ ಉಡುಗೆ ಕಾರಣ ಎಂದು ಮರು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವವರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಸಿನಿಮಾಗಳು ಅ ನೈತಿಕತೆಯನ್ನು ಪೋಷಿಸುತ್ತಿವೆ ಎಂಬ ವಾದ ಒಂದೆಡೆಯಾದರೆ, ನೈತಿಕ-ಅನೈತಿಕವು ನೋಡುವ ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿದೆ ಎಂಬ ವಾದ  ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ. ಡಿಕ್ಷನರಿಯ ಪ್ರಕಾರ ನೈತಿಕ ಅಂದರೆ ಸದಾಚಾರ, ಸುನೀತಿ ಎಂದು ಅರ್ಥ. ಅನೈತಿಕ ಅಂದರೆ ದುರಾಚಾರ,  ದುರ್ನೀತಿ ಎಂದು ಅರ್ಥ. ಅಂದರೆ,

ಈ ಎರಡೂ ಪದಗಳು ಅತ್ಯಂತ ವಿಶಾಲಾರ್ಥವನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಸದಾಚಾರ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಪರಿಧಿ ಯೇನೂ ಇಲ್ಲ.  ಉತ್ತಮವಾದ ಎಲ್ಲ ಆಚಾರಗಳೂ ಸದಾಚಾರಗಳೇ. ಕೆಟ್ಟದಾದ ಎಲ್ಲ ಆಚಾರಗಳೂ ದುರಾಚಾರಗಳೇ. ಮಾವಿನ ಮರದಿಂದ  ಬಿದ್ದ ಹಣ್ಣನ್ನು ಮಾಲಿಕರ ಅನುಮತಿ ಇಲ್ಲದೇ ಹೆಕ್ಕಿ ತಿನ್ನುವುದು ದುರಾಚಾರವೇ. ಹಾಗೆಯೇ, ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿರುವ ಮುಳ್ಳನ್ನೋ ಕಲ್ಲನ್ನೋ ಎತ್ತಿ ಬಿಸಾಕುವುದು ಸದಾಚಾರವೇ. ಆದರೆ, ಅನೈತಿಕತೆ ಎಂಬ ಪದ ಕೇಳಿದ ತಕ್ಷಣ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಈ  ವಿಶಾಲಾರ್ಥದ ಭಾವ ಮೂಡುತ್ತದೆಯೇ ಅಥವಾ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ವಿಷಯದ ಸುತ್ತ ನಿಮ್ಮ ಭಾವ ಗಿರಕಿ ಹೊಡೆಯುತ್ತದೆಯೇ?  ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರವೂ ಅನೈತಿಕವೇ. ಸುಳ್ಳು ಹೇಳುವುದೂ ಅನೈತಿಕವೇ. ಮೋಸ ಮಾಡುವುದು, ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ನಕಲು  ಹೊಡೆಯುವುದು, ನಿಂದಿಸುವುದು.. ಎಲ್ಲವೂ ಅನೈತಿಕವೇ. ಆದರೆ, ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅನೈತಿಕತೆ ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ನಾವು  ಇವುಗಳಿಗೆ ಉಪಯೋಗಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ ಅಥವಾ ಅನೈತಿಕತೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗ ಇವಾವುವೂ ನೆನಪಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಈ  ವರ್ತಮಾನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅನೈತಿಕತೆ ಅಂದರೆ, ಹೆಣ್ಣು ಮತ್ತು ಗಂಡು ನೈತಿಕವಲ್ಲದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ನೈತಿಕ  ಪೊಲೀಸ್‌ಗಿರಿ ಎಂಬ ಪದವನ್ನೇ ಈ ಸಮಾಜ ಆವಿಷ್ಕರಿಸಿ ಬೇಕಾದಾಗಲೆಲ್ಲ ಬಳಸುತ್ತಲೂ ಇವೆ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ, ಈ ನೈತಿಕ  ಪೊಲೀಸ್‌ಗಿರಿ ಎಂಬುದು ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರಕ್ಕೋ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳುವುದಕ್ಕೋ ವಂಚನೆ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೋ ಬಳಕೆ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಹೆಣ್ಣು  ಮತ್ತು ಗಂಡು ನಡುವಿನ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಗುಂಪಿಗೆ ಈ ಪದ ಪ್ರಯೋಗವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಅಂದಹಾಗೆ,

ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಉದ್ಭವಿಸಬಹುದು.

ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ, ಪ್ರಚಲಿತ ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ. ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿದಿನ 86ರಷ್ಟು ಅತ್ಯಾಚಾರ ಪ್ರಕರಣಗಳು ನಡೆಯುತ್ತವೆ  ಅನ್ನುವುದು ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರವೇ ಬಿಡುಗಡೆಗೊಳಿಸಿರುವ ಅಧಿಕೃತ ಮಾಹಿತಿ. ಇದು ಪೊಲೀಸ್ ಠಾಣೆಗಳಲ್ಲಿ ದಾಖಲಾದ  ಪ್ರಕರಣಗಳು ಮಾತ್ರ. ಆದರೆ ಪೊಲೀಸ್ ಠಾಣೆಯ ವರೆಗೂ ಹೋಗದೇ ರಾಜಿಯಲ್ಲೇ  ಮುಗಿಯುವ ಅಥವಾ ಯಾರಿಗೂ  ಹೇಳದೇ ಮುಚ್ಚಿಡಲಾಗುವ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಪ್ರಕರಣಗಳು ಈ 86ಕ್ಕಿಂತ ಎಷ್ಟೋ ಪಟ್ಟು ಅಧಿಕ ಇರಬಹುದು ಎಂಬುದಾಗಿ  ತಜ್ಞರೇ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇಂಥ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲೊಂದು -ಇಲ್ಲೊಂದು  ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಕ್ರೋಶಕ್ಕೆ ತುತ್ತಾಗುತ್ತವೆ.  ಅತ್ಯಾಚಾರ ಎಂಬುದು ಪ್ರತಿದಿನದ ಸಂಕಟವಾಗಿರುವುದರಿಂದ  ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುವ ಅಂಶಗಳೂ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ   ಚರ್ಚೆಗೂ ಒಳಗಾಗುತ್ತವೆ. ಈ ಅತ್ಯಾಚಾರದ ಹೊರತಾಗಿ ಲೈಂಗಿಕ ಕಿರುಕುಳ ಎಂಬ ಒಂದು ಕ್ಷೇತ್ರ ಬೇರೆಯೇ ಇದೆ.  ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವು ಸುದ್ದಿಯೇ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಪ್ರತಿದಿನ ಇವುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ಕೇಳಿ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿರುವ ಜನರು ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಈ ಅನೈತಿಕತೆ ಅನ್ನುವ ಪದವನ್ನು ಸ್ತ್ರೀ  ಮತ್ತು ಪುರುಷರ ನೈತಿಕವಲ್ಲದ ಸೇರುವಿಕೆಗೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಿದಂತಿದೆ.  ‘ಅನೈತಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆ: ನಾಲ್ವರ ಬಂಧನ’ ಎಂಬ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗುವ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಸುದ್ದಿ ಓದದೆಯೇ ಇವತ್ತಿನ  ಸಮಾಜ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ಈ ಪದದ ಅರ್ಥ ಸೀಮಿತವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಈ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ,

ನೈತಿಕವಲ್ಲದ ಇತರ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳತ್ತ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಗಮನವೂ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆ. ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದಂಥ ಹತ್ತು-ಹಲವು  ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ಗಂಭೀರ ಚರ್ಚಾ ಪರಿಧಿಯಿಂದ ಹೊರಬಿದ್ದು, ಅನಾಹುತಕಾರಿಯಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ  ಅಂದಾಕ್ಷಣ, ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಕಡೆಗೆ ನೋಡಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ತೀರಾ ತೀರಾ ತಳ ಮಟ್ಟದಲ್ಲೇ  ಇದಕ್ಕೆ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಇದೆ. ಇದನ್ನು ಅ ನೈತಿಕ ವ್ಯವಹಾರವಾಗಿ ಕಾಣದಷ್ಟು ಸಮಾಜ ಸಹಜವಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಲೂ ಇದೆ. ಸುಳ್ಳು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ನೈತಿಕ ಮಾನ್ಯತೆಯೇ  ದಕ್ಕಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಸುಳ್ಳು ಹೇಳುವುದನ್ನು ಅಪರಾಧವಾಗಿ ಕಾಣುವ ಮನೋಭಾವವೇ ಹೊರಟು ಹೋಗುತ್ತಿದೆ. ಅಪಪ್ರಚಾರ, ಅ ನ್ಯಾಯ, ಅಕ್ರಮ, ಅವಹೇಳನ... ಮುಂತಾದ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಅನೈತಿಕ ನಡವಳಿಕೆಗಳೂ ನೈತಿಕ ಮಾನ್ಯತೆಯನ್ನು  ಪಡಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಬದುಕಿನ ಭಾಗವಾಗುತ್ತಲೂ ಇದೆ. ಆದರೂ,
ಅತ್ಯಾಚಾರ, ಲೈಂಗಿಕ ಕಿರುಕುಳಗಳ ಭರಾಟೆಯಲ್ಲಿ ಇವಾವುವೂ ಚರ್ಚೆಗೇ ಒಳಗಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಅವುಗಳ ಮುಂದೆ ಇವುಗಳನ್ನು ಚರ್ಚಿಸುವುದು ಸಪ್ಪೆ ಎಂಬ ಭಾವ ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನಿಜವಾಗಿ, ಒಂದು ಸಮಾಜ ಆರೋಗ್ಯ ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನೈತಿಕ ಮೌಲ್ಯಗಳು ಎಷ್ಟು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿವೆ ಎಂಬುದರ  ಆಧಾರದಲ್ಲಿ. ಮಹಿಳಾ ಸುರಕ್ಷಿತತೆ ಅದರ ಒಂದು ಭಾಗವೇ ಹೊರತು ಅದುವೇ ಎಲ್ಲವೂ ಅಲ್ಲ.
ಪವಿತ್ರ ಕುರ್‌ಆನ್ ಈ ಕುರಿತಂತೆ ವಿಸ್ತ್ರತವಾಗಿ ಮತ್ತು ವಿಶಾಲಾರ್ಥದಲ್ಲಿ ಚರ್ಚಿಸಿದೆ. ಆರೋಗ್ಯಪೂರ್ಣ ಸಮಾಜವೊಂದಕ್ಕೆ  ಏನೆಲ್ಲ ಅಗತ್ಯ ಎಂಬುದನ್ನು ಅದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಹೇಳಿದೆ;

1. ಉದ್ಧಟತನದಿಂದ ಮಾತಾಡಬೇಡಿ. (3: 159),
2. ಕೋಪವನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ (3: 134),
3. ಇತರರೊಂದಿಗೆ ಉತ್ತಮ ರೀತಿಯಿಂದ ನಡಕೊಳ್ಳಿ (4: 36),

 4. ದುರಹಂಕಾರ ಮತ್ತು ಆತ್ಮಸ್ತುತಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಡಿ  (4: 36), 

5. ಜಿಪುಣತೆ ಸಲ್ಲದು (4: 37), 

6. ಸೊಕ್ಕಿನ ನಡವಳಿಕೆ ಸಲ್ಲದು (7: 13),

 7. ಇತರರ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸಿ  (7: 199), 

8. ಜನರೊಂದಿಗೆ ನಯವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿ (20:44), 

9. ನಿಮ್ಮ ದನಿಯನ್ನು ತಗ್ಗಿಸಿ ಮಾತನಾಡಿ (31:19),  

10. ಇತರರನ್ನು ಅಪಹಾಸ್ಯ ಮಾಡಬೇಡಿ (49:11),

11. ಹೆತ್ತವರೊಂದಿಗೆ ಸೌಜನ್ಯದಿಂದ ವರ್ತಿಸಿ, ಅವರ ಸೇವೆ ಮಾಡಿ (17:23), 

12. ಹೆತ್ತವರ ಬಗ್ಗೆ ‘ಛೆ’ ಎಂಬ ಉದ್ಘಾರವ ನ್ನೂ ಹೊರಡಿಸದಿರಿ (17:23), 

13. ಸಾಲದ ವ್ಯವಹಾರ ನಡೆಸುವಾಗ ಬರೆದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಿ (2:282),
14. ಯಾರನ್ನೂ ಅಂಧವಾಗಿ ಅನುಸರಿಸಬೇಡಿ (2:170), 

15. ಬಡ್ಡಿ ತಿನ್ನಬೇಡಿ (2:275),

 16. ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದಲ್ಲಿ  ಭಾಗಿಯಾಗಬೇಡಿ (2:188), 

17. ವಾಗ್ದಾನವನ್ನು ಉಲ್ಲಂಘಿಸಬೇಡಿ (2:177), 

18. ವಿಶ್ವಾಸಾರ್ಹತೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ  (2:283), 

19. ಸತ್ಯವನ್ನು ಸುಳ್ಳಿನೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆಸಬೇಡಿ (2:242),
20. ಅರ್ಹತೆಯ ಮೇಲೆ ನೇಮಕ ಮಾಡಿ, ನ್ಯಾಯದಂತೆಯೇ ತೀರ್ಪು ನೀಡಿ (4:58), 

21. ನ್ಯಾಯದ ಪರ ದೃಢವಾಗಿ  ನಿಲ್ಲಿರಿ (4:135), 

22. ಮೃತ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಸಂಪತ್ತು ಆತನ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ವಿತರಿಸಬೇಕು (4:7),

 23. ಅನಾಥರ ಸೊತ್ತನ್ನು  ಕಬಳಿಸಬೇಡಿ (4:10),

 25. ಒಬ್ಬರ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಅನುಚಿತ ರೀತಿ ಯಿಂದ ಕಬಳಿಸಬಾರದು (4:29), 

26.  ಅನಾಥರನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿ (2:220), 

27. ಜನರ ನಡುವಿನ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಸಂಧಾನದ ಮೂಲಕ ಬಗೆಹರಿಸಿ (4:9), 

28.  ಸಂದೇಹಗಳಿಂದ  ದೂರ ನಿಲ್ಲಿ (49:12), 

29. ಇತರರ ಬಗ್ಗೆ ದೂಷಣೆ ಮಾಡಬೇಡಿ (49:12), 

30. ಸಂಪತ್ತನ್ನು  ಸೇವೆಗಾಗಿ ಖರ್ಚು ಮಾಡಿ (57:7), 

31. ಬಡವರಿಗೆ ಉಣಿಸುವುದನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿ (107:3),

 32. ಹಣವನ್ನು  ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವಿಲ್ಲದೆ ಖರ್ಚು ಮಾಡಬೇಡಿ (17:29),

 33. ಅತಿಥಿಯನ್ನು ಗೌರವಿಸಿ (51:27), 

 34. ನೀವು ಏನನ್ನು ಜ ನರೊಂದಿಗೆ ಹೇಳುತ್ತೀರೋ ಮೊದಲು ನೀವು ಅದನ್ನು ಪಾಲಿಸಿ (2:44), 

35. ಯಾರು ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ  ಹೋರಾಡುತ್ತಾರೋ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಹೋರಾಡಿ (2:190), 

36. ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ವರೆಗೆ ನಿಮ್ಮ ಮಗುವಿಗೆ  ಎದೆಹಾಲು ಉಣಿಸಿ (2:223), 

37. ವ್ಯಭಿಚಾರದ ಹತ್ತಿರವೂ ಸುಳಿಯಬೇಡಿ (17:32), 38. ಪುರುಷ ಮತ್ತು ಸ್ತ್ರೀಯ  ಕರ್ಮಗಳಿಗೆ ಸಮಾನವಾದ ಪ್ರತಿಫಲವಿದೆ (3:195), 

39. ಪರಸ್ಪರ ಹತ್ಯೆ ನಡೆಸದಿರಿ (4:92),

 40. ಅಪ್ರಾಮಾಣಿಕರ  ಪರವಾಗಿ ವಾದಿಸಬೇಡಿ (4:105),

41. ಒಳಿತಿನ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೆ ಸಹಕರಿಸಿ, ಕೆಡುಕಿನ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಯಾರೊಂದಿಗೂ ಸಹಕರಿಸಬೇಡಿ (5:2), 

 42. ರಕ್ತಸಂಬಂಧಿಗಳ ಜೊತೆ ವಿವಾಹ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಡಿ (4:23), 

43. ಬಹುಮತವು ಸತ್ಯವನ್ನು ನಿರ್ಣಯಿಸುವುದಕ್ಕೆ  ಮಾನದಂಡವಲ್ಲ (6:116),

 44. ಪಾಪ ಮತ್ತು ಕಾನೂನುಬಾಹಿರ ಕೃತ್ಯಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಿ (5:63), 

45. ಅನುಮತಿ  ಇಲ್ಲದೆ ಹೆತ್ತವರ ಕೋಣೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಬೇಡಿ (24:58),

 46. ಮದ್ಯಪಾನ ಮಾಡಬೇಡಿ, ಜೂಜಾಡಬೇಡಿ (5:90), 

47.  ಇತರರ ಆರಾಧ್ಯರನ್ನು ನಿಂದಿಸಬೇಡಿ (6:108),

 48. ಅಳತೆ-ತೂಕದಲ್ಲಿ ವಂಚಿಸಬೇಡಿ (6:152),

 49. ಉಣ್ಣಿರಿ, ಕುಡಿಯಿರಿ,  ಆದರೆ ಮಿತಿಮೀರಬೇಡಿ (7:31), 

50. ರಕ್ಷಣೆ ಕೋರಿ ಬರುವವರಿಗೆ ರಕ್ಷಣೆ ಒದಗಿಸಿ (9:6), 

51. ನಿಮ್ಮ ಪಾಪಕ್ಕೆ ನೀವೇ  ಜವಾಬ್ದಾರರು (17:13), 

52. ಹಸಿವಿನ ಭೀತಿಯಿಂದ ಮಕ್ಕಳ ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಬೇಡಿ (17:31),

 53. ಅನಗತ್ಯ ಕೆಲಸಗಳಿಂದ  ದೂರ ನಿಲ್ಲಿ (23:3),

 54. ಒಳಿತನ್ನು ಆದೇಶಿಸಿ, ಕೆಡುಕಿನಿಂದ ದೂರ ನಿಲ್ಲಿ (31:17),
55. ಮಹಿಳೆಯರು ಸೌಂದರ್ಯ ಪ್ರದರ್ಶನ ಮಾಡದಿರಲಿ. 

56. ಕೆಡುಕನ್ನು ಒಳಿತಿನಿಂದ ಎದುರಿಸಿ (41:34),

 57.  ಯಾರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಒಳಿತು ಇದೆಯೋ ಅವರೇ ಅತ್ಯುತ್ತಮರು (49:13), 

58. ಇತರ ಧರ್ಮೀಯರೊಂದಿಗೆ ಸೌಜನ್ಯದಿಂದ  ನಡಕೊಳ್ಳಿ (60:8). ನಿಜವಾಗಿ,

ವರ್ತಮಾನ ಕಾಲದ ದೊಡ್ಡ ದುರಂತ ಏನೆಂದರೆ, ಮನುಷ್ಯನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಮತ್ತು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಇಂಥ  ಮೌಲ್ಯಗಳೇ ಕಾಣೆಯಾಗಿವೆ. ಸತ್ಯ, ನ್ಯಾಯ, ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ, ಸಭ್ಯತೆ, ಸಜ್ಜನಿಕೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದ ವಿಷಯಗಳಾಗಿ  ಆಧುನಿಕ ಮಾನವ ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಹಣ ಮಾಡಬೇಕು ಮತ್ತು ಬಯಸಿದ್ದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾ ಸುಖವಾಗಿರಬೇಕು  ಎಂಬುದೇ ಮೌಲ್ಯವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಧರ್ಮಾತೀತವಾಗಿ ಜನರು ಈ ಹೊಸ ‘ಧರ್ಮ’ಕ್ಕೆ ಸೇರ್ಪಡೆಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.  ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಗಳೇ ಇಲ್ಲದ ಮತ್ತು ತೋಚಿದಂತೆ ಬದುಕಬಹುದಾದ ಈ ‘ಧರ್ಮ’ ಜನಪ್ರಿಯವೂ ಆಗುತ್ತಿದೆ. ಈ ಬಗ್ಗೆ  ಗಂಭೀರ ಅವಲೋಕನವೊಂದು ಪ್ರತಿ ಮನೆಮನೆಯಲ್ಲೂ ನಡೆಯಲೇ ಬೇಕು. ಈ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣು ಮಾತ್ರ  ಅಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿರುವುದಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಮೌಲ್ಯಗಳೂ ಅಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿವೆ. ಇಂಥ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣನ್ನು  ಸುರಕ್ಷಿತಗೊಳಿಸುವುದರಿಂದ ಮಾತ್ರ ಆರೋಗ್ಯಪೂರ್ಣ ಸಮಾಜ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಈ ಸಮಾಜವನ್ನು  ಸುರಕ್ಷಿತ ಗೊಳಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಪೂರಕ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ನಡೆಸುವುದರ ಜೊತೆಗೇ ಒಟ್ಟು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನೈತಿಕ ಮೌಲ್ಯಗಳು  ಪಾಲನೆಯಾಗುವಂತೆ ಮಾಡುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಎಳವೆಯಿಂದಲೇ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತರಬೇತಿ ನೀಡ ತೊಡಗಬೇಕು. ಯಾವ ಕಾರಣಕ್ಕೂ  ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರಿ ಆಗಬಾರದು, ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಬಾರದು, ವಂಚನೆ ಮಾಡಬಾರದು, ಇತರ ಧರ್ಮಗಳನ್ನು ನಿಂದಿಸ ಬಾರದು,  ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಕೀಳಾಗಿ ಕಾಣಬಾರದು, ಮದ್ಯಪಾನ ಮಾಡಬಾರದು, ಸುಳ್ಳಿಗೆ ಸಾಕ್ಷ್ಯ  ನಿಲ್ಲಬಾರದು, ಅನೈತಿಕವಾದ ಯಾವುದೇ  ಕೃತ್ಯದಲ್ಲೂ ಭಾಗಿಯಾಗಬಾರದು... ಎಂದು ಮುಂತಾಗಿ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಮೌಲ್ಯ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿ ಹೆತ್ತವರೂ ಮೂಡಿಸಬೇಕು.  ಅಂದಹಾಗೆ,

ನೈತಿಕತೆ ಮತ್ತು ಅನೈತಿಕತೆಯ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವೇ ಬದಲಾಗಿರುವ ಮತ್ತು ತಡೆರಹಿತ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ‍್ಯ ಲಭ್ಯವಾಗಿರುವ ಈ ದಿ ನಗಳಲ್ಲಿ ಮೌಲ್ಯಪ್ರಜ್ಞೆಯೇ ಚಿಂದಿಯಾಗಬಹುದಾದ ಅಪಾಯವೂ ಇದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಹೆಣ್ಣೂ ಸಹಿತ ಒಟ್ಟು ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನೇ  ಸುರಕ್ಷಿತಗೊಳಿಸುವತ್ತ ಗಮನ ಹರಿಸಬೇಕಿದೆ.

ಮನೆಯ ಹೊರಗೂ ಒಳಗೂ ದುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಆಕೆ ವಿಚ್ಛೇದನ ಪಡಕೊಂಡಳು

ತಾನೇಕೆ ವಿಚ್ಛೇದನಕ್ಕೆ ಅರ್ಜಿ ಹಾಕಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಓರ್ವ ಮಹಿಳೆ ಹೀಗೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡಿದ್ದರು,

‘ನಮ್ಮದು ಅವಿಭಕ್ತ ಕುಟುಂಬ. ನಾನು ಉದ್ಯೋಗಸ್ಥೆ ಮಹಿಳೆ. ಪ್ರತಿದಿನ ನಾನು 7 ಗಂಟೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ ಮತ್ತು  ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕಾಗಿ 4 ಗಂಟೆ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತೇನೆ. ಅಂದರೆ, ಪ್ರತಿದಿನ 11 ಗಂಟೆಗಳು ಉದ್ಯೋಗ ನಿಮಿತ್ತ ಖರ್ಚಾಗುತ್ತವೆ.  ನನ್ನ ಗಂಡನಿಗೆ ರಾತ್ರಿ ಪಾಳಿಯ ಕೆಲಸ. ನಾನು ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗೆ ತಲುಪಿದ ಅರ್ಧಗಂಟೆಯೊಳಗೆ ನನ್ನ ಗಂಡ ಮನೆಯಿಂದ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೊರಡುತ್ತಾರೆ. ನಾನು ಆದಷ್ಟು ಬೇಗ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿ ಬಳಸಿ, ಟಿಫಿನ್‌ಗೆ ಹಾಕಿ  ಕೊಡಬೇಕೆಂದು ನನ್ನ ಗಂಡ ಬಯಸುತ್ತಾನೆ. ನಾನು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ 5 ಗಂಟೆಗೆ ಎದ್ದು ಬ್ರೇಕ್ ಫಾಸ್ಟ್ ಮತ್ತು ಲಂಚ್ ರೆಡಿ ಮಾಡಿ  ಗಂಡನಿಗೂ ಆತನ ಹೆತ್ತವರಿಗೂ ಮತ್ತು ಅಜ್ಜ-ಅಜ್ಜಿಗೂ ನೀಡುತ್ತೇನೆ. ಇದನ್ನು ನಾನು ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ ಮತ್ತು ಈ  ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಆಕ್ಷೇಪಗಳೂ ಇಲ್ಲ. ಸಮಸ್ಯೆ ಇರೋದು ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ನನಗಾಗುವ ಆಯಾಸ ದಲ್ಲಿ. ಅಂದಹಾಗೆ,

ರಜಾದಿನದಂದೂ  ನನಗೆ ಬಿಡುವಿಲ್ಲ. ಈ ದಿನಗಳಂದು ನನ್ನ ಅತ್ತೆ ಹಾಸಿಗೆಯಿಂದ ಏಳುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಕೇಳಿದರೆ, ಆರೋಗ್ಯ  ಸರಿ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರಿರುವಲ್ಲಿಗೆ ನಾನು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತಲುಪಿಸಬೇಕು. ಆದರೆ, ಅದೇ ಬೆಡ್‌ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು  ಅತ್ತೆ ನನ್ನದುರೇ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ತನ್ನವರೊಂದಿಗೆ ಫೋನ್‌ನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡುತ್ತಾರೆ. ನನ್ನ ಗಂಡನಾದರೋ ಪರಮ ಉದಾಸೀನ  ವ್ಯಕ್ತಿ. ರಜಾ ದಿನದಂದು ಅಂಗಡಿಗೆ ತೆರಳಿ ದಿನಸಿ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ತರುವುದಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನೂ ನಾನೇ ತರುತ್ತೇನೆ. ಜೊತೆಗೆ ಸ್ವಚ್ಛತಾ  ಕೆಲಸವನ್ನೂ ನಾನೇ ಮಾಡಬೇಕು. ನಾನೇನೂ ಮೆಶಿನ್ ಅಲ್ಲವಲ್ಲ. ಆದರೆ ಮನೆಯವರಿಗೆ ಇದು ಅರ್ಥವೇ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ.  ಅವರು ಮನೆ ಕ್ಲೀನ್ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ನನ್ನನ್ನೇ ದೂರುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಮೊದಲು ಗುಡಿಸಿ, ಒರೆಸಿ ಹೋಗಲಿಕ್ಕೇನು  ಧಾಡಿ ಎಂದು ಮೈಮೇಲೆ ಬೀಳುತ್ತಾರೆ.

ಒಂದು ದಿನ ಅತ್ತೆ-ಮಾವಂದಿರ ಎದುರೇ ನನ್ನ ಗಂಡ ನನ್ನನ್ನು ಥಳಿಸಿದರು. ನನ್ನ ಮೈಮೇಲೆ ಗಾಯಗಳಾದುವು. ಗಂಡ  ನನ್ನನ್ನು ಥಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರೂ ಮನೆಯವರಾರೂ ಅದನ್ನು ತಡೆಯಲಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಥಳಿಸದಂತೆ ಮಗನನ್ನು ಆಕ್ಷೇಪಿಸಲೂ ಇಲ್ಲ.  ನೀನು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ಕೊಡು ಎಂಬುದು ಗಂಡನ ಆಗ್ರಹವಾಗಿತ್ತು. ಮರುದಿನ ನಾನು ನನ್ನ ಕಚೇರಿ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಿಗೆ  ಕೆಲಸ ಬಿಡುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿದೆ. ಆದರೆ ಅವರು ತಕ್ಷಣ ಕೆಲಸದಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆಗೊಳಿಸಲು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಕನಿಷ್ಠ ಎರಡು  ತಿಂಗಳಾದರೂ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕು ಎಂಬ ಷರತ್ತು ವಿಧಿಸಿದರು. ನನಗೆ ಭತ್ಯೆ, ಪಿಂಚಣಿ ಸಿಗಬೇಕಾದರೆ ಈ ಷರತ್ತಿಗೆ ನಾನು  ತಲೆಬಾಗಲೇಬೇಕಿತ್ತು. ನಾನು ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಗಂಡನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದೆ. ಆತ ರೌದ್ರಾವತಾರ ತಾಳಿದ. ಬೆಲ್ಟ್ನಿಂದ ಹೊಡೆದ.  ನಿಜವಾಗಿ, ಆತನಿಗೆ ನಾನು ಕೆಲಸ ಬಿಡುವುದು ಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ, ಆತ ನಗರದ ಅನೇಕ ಜನರಿಂದ ಸಾಲ  ಪಡಕೊಂಡಿದ್ದ. ಫೈನಾನ್ಸ್ ಗಳಿಂದಲೂ ಸಾಲ ಪಡಕೊಂಡಿದ್ದ. ಇದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಸಂಬಳವನ್ನು  ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಆತ, ಅದನ್ನು ಯಾವುದಕ್ಕೆ ಖರ್ಚು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ಸುಳಿವನ್ನೂ ಕೊಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ. ನಿಜ ಏ ನೆಂದರೆ,

ದುಡಿಯುವ ಮಹಿಳೆಯಾಗಿಯೂ ನನಗೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಬಟೆ ಖರೀದಿಸುವುದಕ್ಕೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ  ಇರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಸೀರೆ ಹರಿದಿರುವುದು ಗೊತ್ತಾಗದಿರಲೆಂದು ಕನಿಷ್ಠ 3 ಪಿನ್‌ಗಳನ್ನಾದರೂ ಚುಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೂ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಗಂಡ ಮತ್ತು ಮ ನೆಯವರು ಯಾವ ಕಾಳಜಿಯನ್ನೂ ತೋರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲದೇ, ನನ್ನ ಹೆತ್ತವರ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡಲೂ ಗಂಡ ಬಿಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.  ಆ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ನಾನು ಕಚೇರಿ ತಲುಪಿದ ಬಳಿಕ ಕರೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಏನಾದರೂ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ  ತಲೆದೋರಿದರೆ ಅಥವಾ ನ್ಯಾಯದ ಬಗ್ಗೆ ನಾನು ಮಾತನಾಡಿದರೆ, ತಕ್ಷಣ ನನ್ನ ಗಂಡ ಮತ್ತು ಅತ್ತೆ ನನ್ನ ಹೆತ್ತವರಿಗೆ ಕರೆ  ಮಾಡಿ ಬೆದರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನನ್ನ ಹೆತ್ತವರನ್ನು ಅತೀ ಕನಿಷ್ಠ ಪದಗಳಿಂದ ಗಂಡ ಬೈಯುತ್ತಿದ್ದ..’

ಅಂದಹಾಗೆ,

ಇದು ಒಂದು ಮುಖ ಮಾತ್ರ. ಒಂದುವೇಳೆ ಈಕೆಯ ಗಂಡನನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರೆ ಆತನಲ್ಲಿ ಸಮರ್ಥನೆಯ ನೂರು  ವಾದಗಳಿರಬಹುದು. ಅಂತೂ ದೇಶದಲ್ಲಿ ವಿಚ್ಚೇದನ ಅಥವಾ ತಲಾಕ್ ಪ್ರಕರಣಗಳು ಭಾರೀ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಏರುತ್ತಿವೆ  ಎಂಬುದಂತೂ  ನಿಜ. ಹಾಗಂತ, ಇದು ಕೇವಲ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಮಾಹಿತಿ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲ. ಜಾಗತಿಕವಾಗಿಯೇ  ಇಂಥದ್ದೊಂದು  ಸ್ಥಿತಿಯಿದೆ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೇ ಅತ್ಯಧಿಕ ವಿಚ್ಛೇದನ ಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿರುವುದು ಮಾಲ್ದೀವ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ. ಪ್ರತಿ ಸಾವಿರ  ಮದುವೆಯಲ್ಲಿ 5ರಿಂದ 6 ಮದುವೆಗಳು ಅಲ್ಲಿ ವಿಚ್ಛೇದನದಲ್ಲಿ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆ. ಕಝಕಿಸ್ತಾನದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಸಾವಿರ  ಮದುವೆ ಗಳಲ್ಲಿ 4ರಿಂದ 5ರಷ್ಟು ಮದುವೆಗಳು ವಿಚ್ಛೇದನಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಿವೆ. ರಶ್ಯಾದಲ್ಲಿ 3ರಿಂದ 4 ಮದುವೆಗಳು ಹೀಗೆ  ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ಸಾವಿರದಲ್ಲಿ 5ರಷ್ಟು ಮದುವೆಗಳು ತಲಾಕ್‌ಗೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಿವೆ. ಅಮೇರಿಕದ ಅರ್ಕಿ ನ್ಸಾಸ್ ರಾಜ್ಯವಂತೂ ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿಯೇ ಅತ್ಯಧಿಕ ತಲಾಕ್‌ಗಳಾಗುವ ರಾಜ್ಯವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಿ ಕೊಂಡಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಪ್ರತಿ  1000 ಮದುವೆಗಳಲ್ಲಿ 24ರಷ್ಟು ಮದುವೆಗಳು ದೀರ್ಘ ಬಾಳಿಕೆ ಬರುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಈ ಎಲ್ಲಾ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ  ಭಾರತ ಉತ್ತಮ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದೆ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಪ್ರತಿ ಸಾವಿರ ಮದುವೆಗಳ ಪೈಕಿ ವಿಚ್ಛೇದನದಲ್ಲಿ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುವುದು  ಒಂದರಿಂದ  ಎರಡರಷ್ಟು ವಿವಾಹಗಳು ಮಾತ್ರ. ಆದರೆ, ನಮಗಿಂತಲೂ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ವಿಚ್ಛೇದನಗಳಾಗುತ್ತಿರುವುದು  ಶ್ರೀಲಂಕಾದಲ್ಲಿ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೇ ವಿಚ್ಛೇದನ ಪ್ರಕರಣಗಳು ಶ್ರೀಲಂಕಾದಲ್ಲಿ ಅತೀ ಕಡಿಮೆ ಎಂದು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಲಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ  ನಡೆಯುವ ಪ್ರತಿ 10 ಸಾವಿರ ಮದುವೆಗಳ ಪೈಕಿ ಒಂದು ಮದುವೆಯಷ್ಟೇ ತಲಾಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೊನೆ ಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಆ ಬಳಿಕದ  ಸ್ಥಾನ ವಿಯೆಟ್ನಾಂ ಮತ್ತು ಗ್ವಾಟೆ ಮಾಲಾಗಳ ಪಾಲಾಗಿದೆ. ವಿಶೇಷ ಏನೆಂದರೆ, ಫಿಲಿಪ್ಪೀನ್‌ನಲ್ಲಿ ಈ ವರ್ಷದ ಆರಂಭದ  ವರೆಗೆ ವಿಚ್ಚೇದನವೇ ಕಾನೂನುಬಾಹಿರವಾಗಿತ್ತು. ಪರಸ್ಪರ ತಿಳುವಳಿಕೆಯಿಂದ ವಿಚ್ಚೇದನಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದುವಾದರೂ ಅವು ಕಾನೂನುಬದ್ಧ  ಆಗಿರಲೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ, 2024 ಮೇಯಲ್ಲಿ ವಿಚ್ಛೇದನವನ್ನು ಕಾನೂನುಬದ್ಧಗೊಳಿಸುವ ಮಸೂದೆಯನ್ನು ಅಲ್ಲಿನ ಪಾರ್ಲಿಮಂಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಮಂಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ,

ಇತ್ತೀಚಿನ ಒಂದೆರಡು ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ವಿಚ್ಛೇದನ ಪ್ರಕರಣ ವೇಗವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಕಾರಣವೇನು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಸಹಜ. ಈ  ಕುರಿತಂತೆ ಹಲವು ಬಗೆಯ ಸರ್ವೇಗಳು ನಡೆದಿವೆ ಮತ್ತು ಸಮಸ್ಯೆಯ ಆಳವನ್ನು ಸ್ಪರ್ಶಿಸಲು ಅನೇಕ ತಜ್ಞರು  ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಕಳೆದೊಂದು ದಶಕದಲ್ಲಿ ವಿಚ್ಛೇದನ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಆಗಿರುವ ಭಾರೀ ಪ್ರಮಾಣದ ಏರಿಕೆಯನ್ನು  ನೋಡಿದರೆ, ಸಮಾಜ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಆಲೋಚಿಸಬೇಕಾದ ಕ್ಷೇತ್ರ ಇದು ಎಂದೇ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ಹತ್ಯೆ,  ಹಲ್ಲೆ, ಅತ್ಯಾಚಾರ, ದ್ವೇಷಭಾಷಣ ಇತ್ಯಾದಿಗಳು ಸುದ್ದಿಯಾಗುವಂತೆ ವಿಚ್ಛೇದನ ಪ್ರಕರಣಗಳು ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಸುದ್ದಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹಲವು ಪ್ರಕರಣಗಳು ಮಾತುಕತೆಯಲ್ಲಿ, ಇನ್ನು ಹಲವು ಕೌಟುಂಬಿಕ ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತೂ  ಹಲವು ಸಾಮಾನ್ಯ ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ವಿಚ್ಛೇದನ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸುತ್ತವೆ. ಇಂಥ ಅಸಂಖ್ಯ ಪ್ರಕರಣಗಳ  ಪೈಕಿ ಅಲ್ಲೊಂದು  ಇಲ್ಲೊಂದು  ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ವರದಿಯಾಗುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಉಳಿದಂತೆ ಈ ಕ್ಷೇತ್ರವು ಗಾಢ ಮೌನವನ್ನೇ  ಹೊದ್ದುಕೊಂಡಿವೆ. ಈ ಮೌನವೇ ಈ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಾಗುವ ತಲ್ಲಣಗಳು ಹೊರಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆಯಾಗದಂತೆಯೂ  ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ನಿಜವಾಗಿ, ವಿಚ್ಛೇದನ ಪ್ರಕರಣದ ಏರುಗತಿಗೂ ಸಾಮಾಜಿಕ, ಆರ್ಥಿಕ ಮತ್ತು ಶೈಕ್ಷಣಿಕವಾಗಿ ಆಗಿರುವ  ಬದಲಾವಣೆಗೂ ನೇರ ಸಂಬಂಧ  ಇದೆ. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ, ವಿಚ್ಛೇದನಕ್ಕೆ ಕೆಲವು ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಹೀಗೆ ಪಟ್ಟಿ  ಮಾಡಬಹುದು.

1. ಮಹಿಳಾ ಸಬಲೀಕರಣ: ಮಹಿಳೆಯರು ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಶಿಕ್ಷಿತರಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಉದ್ಯೋಗಕ್ಕೂ ಸೇರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಸ್ವಾವಲಂಬಿ  ಬದುಕು ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಅವರೊಳಗೆ ಧೈರ್ಯ, ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಮತ್ತು ಭರವಸೆಯನ್ನು ತುಂಬಿದೆ. ಪತಿಯದ್ದೋ  ಅಥವಾ  ಪತಿ ಮನೆಯವರದ್ದೋ  ಹೀನೈಕೆ, ಅವಮಾನ, ದೌರ್ಜನ್ಯ, ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಭಟಿಸಲು ಮತ್ತು ಸಂಬಂಧವನ್ನೇ ಮುರಿದು  ಹೊರಬರಲು ಶಿಕ್ಷಣ ಅವರಲ್ಲಿ ಛಲವನ್ನು ಒದಗಿಸಿದೆ.

2. ನಗರ ಜೀವನ: ಗ್ರಾಮ ಭಾರತ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಜನರು ದೊಡ್ಡ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ನಗರಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನಗರದ ಜೀವನ  ವಾದರೋ ಇನ್ನೂ ವಿಚಿತ್ರ. ಇಲ್ಲಿ ಕೆಲಸದ ಅವಧಿ ಹೆಚ್ಚಿರುತ್ತದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ನೈಟ್ ಶಿಫ್ಟ್, ಡೇ ಶಿಫ್ಟ್ ಕೂಡಾ ಇರುತ್ತದೆ.  ಇದರಿಂದಾಗಿ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸಮಯ ಕೊಡುವುದಕ್ಕೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡವೂ ಅಧಿಕವಿರುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೇ,  ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಬಿರುಕು ಮೂಡುವುದಕ್ಕೆ ಪೂರಕ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನು ಓದುವುದಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶಗಳಿರುವುದೂ ಕೌಟುಂಬಿಕ ಸಂಬಂಧದ  ಭದ್ರತೆಯನ್ನು ತೆಳುವಾಗಿಸುತ್ತದೆ.

3. ಅತಿಯಾದ ನಿರೀಕ್ಷೆ: ದಂಪತಿಗಳು ಅತಿಯಾದ ನಿರೀಕ್ಷೆಯನ್ನು ಹೊಂದುವುದು ಮತ್ತು ಅದು ಕೈಗೂಡುವ ಲಕ್ಷಣ  ಕಾಣಿಸದೇ ಹೋದಾಗ ಮನಸ್ತಾಪ ಉಂಟಾಗುವುದೂ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ದಂಪತಿಗಳು ಸ್ವಸಂತೋಷಕ್ಕೆ, ಸ್ವಗುರಿ ಮತ್ತು ಸ್ವಂತ  ಐಡೆಂಟಿಟಿಗಾಗಿ ಸೆಣಸುವುದು ಕೂಡಾ ಕೌಟುಂಬಿಕ ಬದುಕಿನ ಮೇಲೆ ಅಡ್ಡ ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ಬೀರುತ್ತಿವೆ.

4. ಕಾನೂನು ತಿಳುವಳಿಕೆ: ಶೈಕ್ಷಣಿಕವಾಗಿ ಹೇಗೆ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಮುಂದೆ ಬಂದರೋ ಅವರಿಗೆ ಮದುವೆ ಮತ್ತು ವಿಚ್ಛೇದನಗಳ ಕುರಿತಾದ ಕಾನೂನಿನ ತಿಳುವಳಿಕೆಯೂ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ವಿಚ್ಛೇದನ ಪಡಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಏನೇನು ಮಾಡಬೇಕು, ಎಷ್ಟು  ಸಮಯದಲ್ಲಿ ವಿಚ್ಛೇದನ ಸಿಗಬಹುದು, ಅದಕ್ಕಿರುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಗಳು ಏನೇನು ಎಂಬುದನ್ನೆಲ್ಲ ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿರುವ ಪತಿ  ಮತ್ತು ಪತ್ನಿ ವಿಚ್ಛೇದನಕ್ಕೆ ಹೆದರಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.
5. ಅಣು ಕುಟುಂಬಗಳ ಹೆಚ್ಚಳ: ಅವಿಭಕ್ತ ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ಕೌಟುಂಬಿಕ ಬೆಂಬಲವು ಅಣು ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ  ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಪತಿ-ಪತ್ನಿ ನಡುವೆ ಉಂಟಾಗುವ ಮನಸ್ತಾಪವನ್ನು ಹೆತ್ತವರು ಮಧ್ಯಪ್ರವೇಶಿಸಿ ಬಗೆಹರಿಸುವುದು ಅವಿಭಕ್ತ  ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯ. ನಾಲ್ಕು ಬುದ್ಧಿ ಮಾತು ಹೇಳಿ ಅವರು ಮನಸ್ತಾಪಕ್ಕೆ ಮುಲಾಮು ಹಚ್ಚುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ, ಪತಿ-ಪತ್ನಿ  ಮಾತ್ರ ಇರುವಲ್ಲಿ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ ದಿನೇ ದಿನೇ ಬೆಳೆಯುತ್ತ ಬೆಟ್ಟವಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುವುದಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶ ಹೆಚ್ಚಿದೆ ಮತ್ತು  ಇಬ್ಬರನ್ನೂ ಅಹಂ ನಿಯಂತ್ರಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವೂ ಇದೆ. ಹಾಗಂತ,

ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಹೊರಬರುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದಲ್ಲ. ಪತಿ ಮತ್ತು ಪತ್ನಿ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿದರೆ ಮತ್ತು ಅಹಂ  ಅನ್ನು ತೊರೆದು ಪರಸ್ಪರರನ್ನು ಗೌರವಿಸುವ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯನ್ನು ತೋರಿದರೆ, ಈ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಬದಲಾವಣೆಗಳು  ಉಂಟಾಗ ಬಹುದು. ಮದುವೆಗೆ ಮುಂಚೆ ವಧೂ-ವರರನ್ನು ಕೌನ್ಸಿಲಿಂಗ್‌ಗೆ ಒಳಪಡಿಸುವುದು ಇದರಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ.  ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಪರಸ್ಪರ ಬಯಕೆ, ನಿರೀಕ್ಷೆ, ಆರ್ಥಿಕ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಗಳನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ಮದುವೆ ಬಳಿಕದ ಬದುಕ ನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ನಿಖರವಾಗಿ ನಡೆಸಲು ಅನುಕೂಲವಾಗಬಹುದು. ಪರಸ್ಪರ ಮಾತುಕತೆ ನಡೆಸುವುದು, ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ತಿದ್ದಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ಕ್ಷಮೆ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ವಾರದ ರಜೆಯಲ್ಲೋ  ಅಥವಾ ರಜೆ ಪಡೆದುಕೊಂಡೋ ದೂರ ಪ್ರಯಾಣ  ಬೆಳೆಸುವುದು, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ರಾತ್ರಿಯ ಊಟವನ್ನು ಮನೆಯ ಹೊರಗೆ ಮಾಡುವುದು, ಸಂಬಂಧಿಕರ ಮನೆಗೆ ಜೊತೆಯಾಗಿ  ಹೋಗುವುದು ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಮಾಡುವುದೂ ಉತ್ತಮ. ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಬೆಟ್ಟವಾಗಿಸದೇ ಕ್ಷಮಿಸುವ ಮತ್ತು  ಮರೆಯುವ ಕೌಶಲ್ಯವನ್ನು ಇಬ್ಬರೂ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಪರಸ್ಪರರ ಪ್ರತಿಭೆಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವ, ಗೌರವಿಸುವ ಮತ್ತು  ಮೆಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಗುಣವನ್ನೂ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಪತಿ ಮತ್ತು ಪತ್ನಿ ಎಂಥದ್ದೇ  ಉದ್ಯೋಗದಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಪರಸ್ಪರರಿಗೆ  ಸಮಯ ಕೊಡುವಷ್ಟು ಬಿಡುವು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕು. ಮನೆಯೊಳಗಿನ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಇಬ್ಬರೂ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.  ಹಾಗಂತ,

ಇವಿಷ್ಟನ್ನು ಮಾಡಿದರೆ ಮುಂದೆ ವಿಚ್ಛೇದನಗಳೇ ನಡೆಯಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇವೆಲ್ಲ ಟಿಪ್ಸ್ ಗಳಷ್ಟೇ. ವಿಚ್ಚೇದನ  ಪ್ರಮಾಣವನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಗೊಳಿಸುವುದಕ್ಕಷ್ಟೇ ಈ ಟಿಪ್ಸ್ ಗಳಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಬಹುದು. ಅದರಾಚೆಗೆ, ಮದುವೆ ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ  ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುತ್ತದೋ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ವಿಚ್ಛೇ ದನವೂ ಇದ್ದೇ  ಇರುತ್ತದೆ.

ವಕ್ಫ್ ತಿದ್ದುಪಡಿ ಮಸೂದೆ: ವಿರೋಧಿಸುವುದೇ ಪರಿಹಾರವೇ?

ವಕ್ಫ್ ಗೆ  ಸಂಬಂಧಿಸಿ  ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ಎರಡು ಅತಿರೇಕದ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳಿವೆ

1. ವಕ್ಫ್ ನ  ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಸಿಕ್ಕಸಿಕ್ಕ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಹಕ್ಕು ಸ್ಥಾಪಿಸುತ್ತಿದ್ದು, ವಕ್ಫ್ ಕಾಯಿದೆಯನ್ನೇ ರದ್ದು ಪಡಿಸಬೇಕು. ಮೊಗಲರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ಈ ವಕ್ಫ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಸ್ವಾತಂತ್ರ‍್ಯಾನಂತರವೂ ಮುಂದುವರಿಯುವುದಕ್ಕೆ  ಅರ್ಥವಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಮೊಗಲರು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಇವತ್ತು ಎಷ್ಟೋ ಪಟ್ಟು ವೃದ್ಧಿಸಿರುವುದೇ ಮುಸ್ಲಿಮರು  ವಕ್ಫ್ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಅನ್ಯಾಯವಾಗಿ ಭೂಮಿ ಕಬಳಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂಬುದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ.

2. ಭಾರತೀಯ ವಕ್ಫ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ನಿರ್ವಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ನ್ಯೂನತೆಗಳಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಸುಧಾರಣೆ ಮಾಡಬೇಕಾದ  ಯಾವ ಅಗತ್ಯವೂ ಇಲ್ಲ. ಅಂದಹಾಗೆ,

ವಕ್ಫ್ ಎಂಬುದರ ಸರಳ ಅರ್ಥ-
ಅಲ್ಲಾಹನಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸುವುದು. ಇದರಲ್ಲಿ ಎರಡು ವಿಧಗಳಿವೆ.
1. ಮಸೀದಿ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕಾಗಿ ಓರ್ವ ಅಥವಾ ಸಂಸ್ಥೆ ತನ್ನ ಭೂಮಿಯನ್ನು ವಕ್ಫ್ ಮಾಡುವುದು ಅಥವಾ ಅಲ್ಲಾಹನಿಗೆ  ಅರ್ಪಿಸುವುದು.
2. ಮಸೀದಿಯ ಇಮಾಮರು, ಮದ್ರಸ ಅಧ್ಯಾಪಕರು, ಸಿಬಂದಿಗಳು ಮುಂತಾದವರ ವೇತನ ನಿರ್ವಹಣೆಗಾಗಿ ಮತ್ತು  ಮಸೀದಿಗೆ ಆದಾಯ ಮೂಲವಾಗಿ ಭೂಮಿಯನ್ನು ವಕ್ಫ್ ಮಾಡುವುದು.

ಹೀಗೆ ಮಸೀದಿ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕಾಗಿ ಮತ್ತು ಮಸೀದಿಯ ಆದಾಯ ಮೂಲಕ್ಕಾಗಿ ಹೆಕ್ಟೇರುಗಟ್ಟಲೆ ಭೂಮಿಯನ್ನು ವಕ್ಫ್  ಮಾಡಿದ ಮುಸ್ಲಿಮರಿದ್ದಾರೆ. ಒಮ್ಮೆ ವಕ್ಫ್ ಮಾಡಿದ ಮೇಲೆ ಆ ಭೂಮಿಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಕಳ ಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಆ ಬಳಿಕದಿಂದ ಅದು ಅಲ್ಲಾಹನ ಆಸ್ತಿಯಾಗಿ ಪರಿವರ್ತನೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಮಸೀದಿ ಆಡಳಿತ ಮಂಡಳಿಗಾಗಲಿ,  ಅದರ ಅಧ್ಯಕ್ಷ, ಪದಾಧಿಕಾರಿಗಳಿಗಾಗಲಿ ಆ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಯಾವ ಪಾಲೂ ಇಲ್ಲ. ಅವರು ಅದನ್ನು ಸುಪರ್ದಿಗೆ ಪಡ  ಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೂ ಅವಕಾಶ ಇಲ್ಲ. ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಪ್ರವಾದಿ(ಸ)ರ ಕಾಲದಿಂದಲೇ ಮುಸ್ಲಿಮರಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದೆ. ಮೊಗಲರು ಇದನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದ್ದಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅವರು ನಿಲ್ಲಿಸಬಯಸಿದ್ದರೂ ಅದು ನಿಲ್ಲುವಂಥದ್ದೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ, ವಕ್ಫ್  ಎಂಬುದು ದೊರೆಗಳೋ ಸರಕಾರವೋ ಯಾರಿಂದಲಾದರೂ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಕಿತ್ತುಕೊಂಡು ಕೊಡುವುದರ ಹೆಸರಲ್ಲ. ಹಾಗೆ  ಕೊಡುವುದು ವಕ್ಫ್ ಆಗುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವೂ ಇಲ್ಲ. ಓರ್ವ ವ್ಯಕ್ತಿ ಯಾವುದೇ ಒತ್ತಾಯ-ಬಲವಂತವಿಲ್ಲದೇ ಮನಃ ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಅಲ್ಲಾಹನಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸುವುದಷ್ಟೇ ವಕ್ಫ್ ಆಗಬಲ್ಲದು. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ,

ವಕ್ಫ್ ಮಾಡುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಪ್ರವಾದಿ ನಿಧನವಾಗಿ 1500 ವರ್ಷಗಳ ಬಳಿಕವೂ ಅಥವಾ ಮೊಗಲರ ನಂತರದ ಈ 800  ವರ್ಷಗಳ ಬಳಿಕವೂ ಇವತ್ತಿಗೂ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದೆ. ಕೇವಲ ನಮ್ಮ ದೇಶ ಎಂದಲ್ಲ, ಮುಸ್ಲಿಮರಿರುವ ಜಗತ್ತಿನ  ಎಲ್ಲ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲೂ ಈ ವಕ್ಫ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದೆ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೇ ಅತೀ ಹೆಚ್ಚು ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿ ಇರುವ ರಾಷ್ಟ್ರ  ಭಾರತವಾದರೆ, ದ್ವಿತೀಯ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಟರ್ಕಿಯಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ 60 ಲಕ್ಷ ಎಕ್ರೆ ವಕ್ಫ್ ಭೂಮಿಯಿದೆ. ಸರಳವಾಗಿ  ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, ಒಟ್ಟು ಕೇರಳದಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಾದ ಅಥವಾ ಅರ್ಧ ಪಂಜಾಬ್‌ನಷ್ಟು ವಿಸ್ತಾರವಾದ ಭೂಮಿ. ಇವೆಲ್ಲ  ಮೊಗಲರು ಕೊಟ್ಟಿರೋದಲ್ಲ. ಮೊಗಲರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ವಕ್ಫ್ ಬಂದಿರುವುದಕ್ಕಿಂತ  ಅನೇಕ ಪಟ್ಟು ಹೆಚ್ಚು ಭೂಮಿ ಇವತ್ತು  ವಕ್ಫ್ನ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ನೋಂದಣಿಯಾಗಿದೆ ಎಂದಾದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ದಾನಿಗಳಾದ ಮುಸ್ಲಿಮರೇ ಕಾರಣ. ಮಸೀದಿ, ಮದ್ರಸಾಗಳ  ನಿರ್ಮಾಣವು ಬಹುದೊಡ್ಡ ಪುಣ್ಯ ಕಾರ್ಯವಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಉದಾರಿಗಳಾಗಿರುತ್ತಾರೆ.  ಸಂದರ್ಭ ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲ ಭೂಮಿ ವಕ್ಫ್ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಆ ಮೂಲಕ ದೇವನ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಪಾತ್ರರಾಗುವುದನ್ನು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ.  ನಿಜವಾಗಿ,

ಈ ದೇಶದ ಅತೀ ಹೆಚ್ಚಿನ ಭೂಮಿ ರಕ್ಷಣಾ ಇಲಾಖೆಯ ಅಧೀನದಲ್ಲಿದೆ. ದ್ವಿತೀಯ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ರೈಲ್ವೆ ಇಲಾಖೆ ಇದ್ದರೆ,  ಮೂರನೇ ಸ್ಥಾನ ವಕ್ಫ್ ನ  ಪಾಲಾಗಿದೆ. ವಕ್ಫ್ ಅಧೀನದಲ್ಲಿ 2 ಲಕ್ಷ ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿ ಬೆಲೆಬಾಳುವ ಆಸ್ತಿ ಇದೆ ಎಂದು  ಅಂದಾಜಿಸಲಾಗಿದ್ದು, ಇವುಗಳನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಪಾರದರ್ಶಕವಾಗಿ ನಿರ್ವಹಣೆ ಮಾಡಿರುತ್ತಿದ್ದರೆ ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ 20 ಸಾವಿರ  ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿ ಆದಾಯ ಬರುತ್ತಿತ್ತು ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಒಂದುವೇಳೆ, ಇಷ್ಟು ಭಾರೀ ಮೊತ್ತವು ಸಂಗ್ರಹವಾಗಿ  ಅದು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸಮುದಾಯದ ಸರ್ವಾಂಗೀಣ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಬಳಕೆಯಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದರೆ ಸಾಚಾರ್ ವರದಿಯಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮ್  ಸಮುದಾಯದ ಸ್ಥಾನಮಾನ ಎಲ್ಲಿರುತ್ತಿತ್ತು? ದಲಿತರಿಗಿಂತ ಕೆಳಗಿರುತ್ತಿತ್ತೇ? ಸರಕಾರದ ಹಂಗಿಲ್ಲದೇ ಮುಸ್ಲಿಮ್  ಸಮುದಾಯವನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಥದಲ್ಲಿ ಕೊಂಡೊಯ್ಯಲು ಈ ಆದಾಯದಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಿರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇ? ಪ್ರತಿ ಮಸೀದಿಯನ್ನು  ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಿ ಆ ಮಸೀದಿ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಸರ್ವರ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿ, ಸ್ವಉದ್ಯೋಗ, ಕೌಶಲ್ಯಾಭಿವೃದ್ಧಿಗಾಗಿ, ಪ್ರತಿಭಾ ಪೋಷಣೆ,  ಇಂಜಿನಿಯರ್, ಡಾಕ್ಟರ್, ಸೈಂಟಿಸ್ಟ್ ಗಳ  ತಯಾರಿಗಾಗಿ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಹಣ ಖರ್ಚು ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲವೇ? ಸರಕಾರದ ಯಾವ ಮೀಸಲಾತಿಗೂ ದುಂಬಾಲು ಬೀಳದೆಯೇ ಸ್ವಶಕ್ತಿಯಿಂದ ಮೇಲೇಳಲು ಈ  ಆದಾಯ ಊರುಗೋಲು ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇ? ಸರಕಾರದ ಸೌಲಭ್ಯದ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ವಿಧವಾ ವೇತನ ನೀಡುವುದಕ್ಕೆ,  ವಿಶೇಷ ಚೇತನರಿಗೆ, ವೃದ್ಧರಿಗೆ ಮಾಸಾಶನ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಈ ಆದಾಯವನ್ನು ಬಳಸಿ  ಮಾದರಿಯಾಗಬಹುದಿತ್ತಲ್ಲವೇ? ತೀರಾ ಬಡವರನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ಅವರಿಗೆ ಮನೆ ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಡುವ ಮತ್ತು ಮದುವೆಗೆ  ನೆರವಾಗುವಂಥ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸಲು ಈ ಆದಾಯವನ್ನು ಬಳಕೆ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತಲ್ಲವೇ? ಆಘಾತಕಾರಿ ಸಂಗತಿ  ಏನೆಂದರೆ,

ಇಷ್ಟು ಭಾರೀ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರೂ ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಆದಾಯವಾಗಿ ಬರುತ್ತಿರುವುದು ಕೇವಲ 163  ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿ. ಅಂದಹಾಗೆ, 20 ಸಾವಿರ ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿ ಎಲ್ಲಿ, ಈ ಜುಜುಬಿ 163 ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿ ಎಲ್ಲಿ?  ಹೀಗಾಗಲು ಕಾರಣವೇನು? 20 ಸಾವಿರ ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿ ಆದಾಯವನ್ನು ತರಬಲ್ಲ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದೂ ಕೇವಲ  163 ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿ ಆದಾಯ ಮಾತ್ರ ಸಂಗ್ರಹವಾಗುತ್ತಿರುವುದರ ಅಸಲಿಯತ್ತೇನು? 9ನೇ ಜಂಟಿ ಪಾರ್ಲಿಮೆಂಟರಿ  ಸಮಿತಿ (ಜೆಪಿಸಿ)ಯ ವರದಿಯು ಈ ಕುರಿತಂತೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಬೆಳಕು ಚೆಲ್ಲುತ್ತದೆ. ವಕ್ಫ್ ನ  70% ಭೂಮಿಯೂ  ಅತಿಕ್ರಮಣವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ವಕ್ಫ್ ಮಂಡಳಿಯ ಅಧೀನದಲ್ಲಿ 20-25% ಭೂಮಿಯಷ್ಟೇ ಇದೆ ಎಂದು ಆ ವರದಿಯಲ್ಲಿ  ಹೇಳಲಾಗಿತ್ತು. ಈ ಭೂಮಿ ಕೂಡಾ ಸರಿಯಾಗಿ ನಿರ್ವಹಣೆ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ವಕ್ಫ್ ನ  ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಒಂದುಕಡೆ ಸರಕಾರ  ಅತಿಕ್ರಮಣ ಮಾಡಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಕಂಪೆನಿಗಳು ತಳವೂರಿದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ರೆಸಿಡೆನ್ಶಿಯಲ್ ಕಾಂಪ್ಲೆಕ್, ಸರಕಾರಿ ಇನ್ಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟ್‌ಗಳು ವಕ್ಫ್ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಅತಿಕ್ರಮಿಸಿ ರಾಜನಂತೆ ಮೆರೆಯುತ್ತಿವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ವಿಂಡ್ಸರ್ ಮ್ಯಾನರ್  ಹೊಟೇಲನ್ನು ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.

ಅಘಾ ಅಲಿ ಅಸ್ಗರ್ ಎಂಬವರು ವಕ್ಫ್ ಮಾಡಿರುವ ಈ ಭೂಮಿಯನ್ನು ವಕ್ಫ್ ಬೋರ್ಡ್ ಮೊನಾಕ್ ಕಾರ್ಪೊರೇಶನ್‌ಗೆ  30 ವರ್ಷಗಳಿಗಾಗಿ ಲೀಸ್‌ಗೆ ನೀಡಿತ್ತು. 1973ರಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ 20 ವರ್ಷಗಳಿಗೆ ಲೀಸ್ ಅವಧಿಯನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಿತು. ಆದರೆ ಇದೇ  ಮೊನಾರ್ಕ್ ಕಂಪೆನಿಯು ವಕ್ಫ್ ಬೋರ್ಡ್ ನ  ಗಮನಕ್ಕೆ ತಾರದೆಯೇ ಲೀಸ್ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ವಿಶ್ವಾರಮ್ ಹೊಟೇಲ್ಸ್  ಪ್ರೈವೇಟ್ ಲಿಮಿಟೆಡ್‌ಗೆ ಹಸ್ತಾಂತರಿಸಿತು. ಆ ಬಳಿಕ ಅಂಜುಮನ್ ಮತ್ತು ಇತರ ಮೂರು ಮಂದಿ ಸಿವಿಲ್ ಕೋರ್ಟ್ ನ   ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತಿದರು. ಆ ಬಳಿಕ ಅದು ಹೈಕೋರ್ಟ್ ಮತ್ತು ಸುಪ್ರೀಮ್ ಕೋರ್ಟ್ವರೆಗೆ ಹೋಯಿತು. ಈ ಹೊಟೇಲನ್ನು  ತೆರವುಗೊಳಿಸಬೇಕೆಂದು ಈ ಮೂರೂ ಕೋರ್ಟ್ ಗಳು  ಆದೇಶ ನೀಡಿದುವು. ಇದು ಒಂದು ಪ್ರಕರಣವಾದರೆ, ಹೀಗೆ  ಕೋರ್ಟಿನ ಮುಖವನ್ನೇ ಕಾಣದೇ ಇರುವ ಅಸಂಖ್ಯ ಪ್ರಕರಣಗಳು ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿವೆ. ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಯ ಬಹುಭಾಗವನ್ನು  ಇವತ್ತಿಗೂ ಜುಜುಬಿ ಲೀಸ್‌ಗೆ ಕೊಡಲಾಗಿದೆ. ಅವುಗಳಿಂದ ಎಷ್ಟು ಆದಾಯ ಬರಬೇಕಿದೆಯೋ ಅದರ 5% ಆದಾಯ  ಕೂಡಾ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಹಗಲಿನಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ. ಇದು ಸರಕಾರಕ್ಕೂ ಗೊತ್ತಿದೆ. ಸಚಿವರು, ಶಾಸಕರು, ಪ್ರಭಾವಿಗಳು ಮತ್ತು  ಶ್ರೀಮಂತರ ಕೈಯಲ್ಲಿ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಗಳು ವಿವಿಧ ಕಾಂಪ್ಲೆಕ್ಸ್ ಗಳಾಗಿ, ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಾಗಿ, ಬಹುಮಹಡಿ ಕಟ್ಟಡಗಳಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿತವಾಗಿವೆ ಮತ್ತು ಅದರ ಕೋಟ್ಯಂತರ ರೂಪಾಯಿ ಆದಾಯ ಅವರ ಖಾತೆಗೆ ಹರಿದು ಬರುತ್ತಲೂ ಇವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ  ಅತಿಕ್ರಮವಾಗಿರುವ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ತೆರವುಗೊಳಿಸುವುದು ಬಿಡಿ, ಕನಿಷ್ಠ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ತನಿಖೆಯನ್ನೂ  ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ, ಇರುವ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಗಳ ನಿರ್ವಹಣೆಯೂ ಅತ್ಯಂತ ಕಳಪೆಯಾಗಿದೆ. ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು  ಆದಾಯ ಮೂಲವಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸುವಲ್ಲೂ ವಕ್ಫ್ ಮಂಡಳಿ ದಯನೀಯವಾಗಿ ಸೋತಿದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಮಂಡಳಿಯಲ್ಲಿ  ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರವೂ ಇದೆ. ಇದು ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಯ ಒಂದು ಮುಖವಾದರೆ, ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ತರಲು ಉದ್ದೇಶಿಸಿರುವ ವಕ್ಫ್ ತಿದ್ದುಪಡಿ ಮಸೂದೆಯದ್ದು ಇನ್ನೊಂದು ಮುಖ. ವಕ್ಫ್ ಭೂಮಿಗೆ  ಸಂಬಂಧಿಧಿಸಿ ಇರುವ ಗೋಜಲುಗಳು ಮತ್ತು ಅಸಮರ್ಪಕ ನಿರ್ವಹಣೆಯ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಇಡೀ ವಕ್ಫ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನೇ  ಕುಲಗೆಡಿಸುವ ದುರುದ್ದೇಶವನ್ನು ಈ ತಿದ್ದುಪಡಿ ಮಸೂದೆ ಹೊಂದಿದೆ ಎಂದೇ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಅಂದಹಾಗೆ,

ವಕ್ಫ್ ಮಂಡಳಿಯಲ್ಲಿ ಈ ವರೆಗೆ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಅವಕಾಶ ಇತ್ತು. ಆದರೆ, ಇದೀಗ ಇಬ್ಬರು ಮುಸ್ಲಿಮೇತರರನ್ನು ಈ  ಮಂಡಳಿಗೆ ಸೇರಿಸುವ ಪ್ರಸ್ತಾವನೆ ಈ ತಿದ್ದುಪಡಿ ಮಸೂದೆಯಲ್ಲಿದೆ. ಹಾಗಂತ, ಇದರ ಒಳಮರ್ಮ ಅರ್ಥವಾಗಬೇಕಾದರೆ,  ರಾಮಮಂದಿರ ಟ್ರಸ್ಟ್, ಸಿಖ್ಖ್ ಗುರುದ್ವಾರ ಮಂಡಳಿ ಅಥವಾ ಈ ದೇಶದ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಮುಖ ಮಂದಿರ ನಿರ್ವಹಣಾ  ಮಂಡಳಿಯಲ್ಲಿ ಯಾರ‍್ಯಾರು ಇದ್ದಾರೆ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ನೋಡಬೇಕು. ಈ ಯಾವ ಮಂಡಳಿಗೂ ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಸೇರಿಸದ  ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ವಕ್ಫ್ ಮಂಡಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಔಚಿತ್ಯವೇನು? ಒಂದುವೇಳೆ ರಾಮಮಂದಿರ  ಟ್ರಸ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ  ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಸೇರಿಸಿದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಬಹುದಾದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು ಹೇಗಿದ್ದೀತು? ಹಾಗೆಯೇ,

ಯಾವುದೇ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಜಿಲ್ಲಾಧಿಕಾರಿ ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ನೋಂದಣಿ ಮಾಡಿಸುವುದನ್ನು ಈ ಹೊಸ ಮಸೂದೆಯು  ಕಡ್ಡಾಯಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಆ ಮೂಲಕ ಜಿಲ್ಲಾಧಿಕಾರಿ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯಪ್ರವೇಶ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೂ ದಾರಿ  ತೆರೆದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ರಾಜಕೀಯ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ನೋಂದಣಿಯಾಗದಂತೆ ತಡೆಯುವುದಕ್ಕೆ, ವಿವಿಧ ನೆಪಗಳ  ಮೂಲಕ ಸತಾಯಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಅವರಿಗೆ ಈ ಮಸೂದೆ ಅವಕಾಶ ನೀಡಬಹುದು. ಇದೇವೇಳೆ,
1995ರ ವಕ್ಫ್ ಕಾಯ್ದೆ ಸೆಕ್ಷನ್ 40ನ್ನು ಈ ಮಸೂದೆಯು ರದ್ದು ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಸೆಕ್ಷನ್ 40ರ ಪ್ರಕಾರ, ಯಾವುದೇ ಆಸ್ತಿಯು  ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿ ಹೌದೋ ಅಲ್ಲವೋ ಎಂಬುದನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸುವ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಈ ಕಾಯ್ದೆ ವಕ್ಫ್ ನ್ಯಾಯ ಮಂಡಳಿಗೆ  ನೀಡುತ್ತದೆ. ಆದರೆ,  ಈಗ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಜಿಲ್ಲಾಧಿಕಾರಿ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳ ಬೇಕಾಗಿದೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ, ವಕ್ಫ್ ನ್ಯಾಯ  ಮಂಡಳಿಯು ತನ್ನ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಕಳಕೊಳ್ಳುತ್ತದಲ್ಲದೇ ಜಿಲ್ಲಾಧಿಕಾರಿ ಮಧ್ಯಪ್ರವೇಶಕ್ಕೆ ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ. ಇದು ವಕ್ಫ್  ಆಸ್ತಿಯ ಮೇಲಿನ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ವಕ್ಫ್ ಮಂಡಳಿಯಿಂದ  ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಕಿತ್ತುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಜಿಲ್ಲಾಧಿಕಾರಿಗೆ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಜೊತೆಗೆ,

ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿ ಎಂದು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿರುವ ಯಾವುದೇ ಆಸ್ತಿಯು ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದೋ ಎಂಬ ಅನುಮಾನ ಬಂದರೆ,  ಜಿಲ್ಲಾಧಿಕಾರಿ ಸರ್ವೇ ನಡೆಸಿ ನಿರ್ಧಾರ ಕೈಗೊಳ್ಳಬಹುದು ಎಂದು ಹೊಸ ಮಸೂದೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. ಇದರಿಂದಾಗುವ  ತೊಂದರೆ ಏನೆಂದರೆ, ತಲೆತಲಾಂತರಗಳಿಂದ ಸರಕಾರಿ ಜಾಗದಲ್ಲಿರುವ ಮಸೀದಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಜಿಲ್ಲಾಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ದೂರು  ಹೋಗಬಹುದು. ಹೀಗೆ ಸರಕಾರಿ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಮಸೀದಿಗಳು ಮಾತ್ರ ಇರುವುದಲ್ಲ. ಮಂದಿರ, ಚರ್ಚ್ ಗಳೂ  ಇವೆ. ಹಳೆ  ಕಾಲದ ಇಂಥ ಮಸೀದಿಗಳು ಆ ಬಳಿಕ ವಕ್ಫ್ ಹೆಸರಿಗೆ ಹಸ್ತಾಂತರ ವಾಗಿರಲೂಬಹುದು. ಆದರೆ ಇಂಥವುಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿ  ಹುಡುಕಿ ಜಿಲ್ಲಾಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ದೂರು ಕೊಡುವ ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ಗುಂಪೇ ರಚನೆಯಾಗಬಹುದು ಮತ್ತು ಆ ದೂರಿನ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ  ಮಸೀದಿಗಳನ್ನು ತೆರವುಗೊಳಿಸುವ ಕಾರ್ಯವೂ ನಡೆಯಬಹುದು. ಜಿಲ್ಲಾಧಿಕಾರಿಯ ತೀರ್ಪನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ ನ್ಯಾಯಾಲಯಕ್ಕೆ  ಹೋಗುವ ಅವಕಾಶ ಇದೆಯಾದರೂ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸಮುದಾಯವನ್ನು ಸದಾ ಆತಂಕದಲ್ಲಿಡುವುದಕ್ಕೆ  ಮಾಡಲಾದ ಸಂಚೇ  ಇದೆಂದು ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಮೊದಲು ಜಿಲ್ಲಾಧಿಕಾರಿಗೆ ಈ ಹಕ್ಕು ಇರಲಿಲ್ಲ. ವಕ್ಫ್ಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿ ಎದುರಾಗುವ ಯಾವುದೇ  ವಿವಾದವನ್ನು ವಕ್ಫ್ ನ್ಯಾಯ ಮಂಡಳಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಪ್ರಶ್ನಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಹಾಗೆಯೇ,

ಮುಸ್ಲಿಮೇತರರು ವಕ್ಫ್ ಆಗಿ ನೀಡುವ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಈ ಹಿಂದೆ ಕಾಯ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಸೆಕ್ಷನ್ 104ನ್ನು  ಅಳವಡಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಹೊಸ ಮಸೂದೆಯು ಆ 104 ಸೆಕ್ಷನ್ ಅನ್ನೇ ರದ್ದುಗೊಳಿಸಿದೆ. ಆ ಮೂಲಕ ಈ ಮೊದಲು  ಯಾರಾದರೂ ವಕ್ಫ್ ಆಗಿ ಆಸ್ತಿ ನೀಡಿದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಸರ್ಕಾರ ಸ್ವಯಂ ಪಡಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.  ಅಂದಹಾಗೆ,

ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಯ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ನಡೆಸಬಯಸಿರುವ ಸವಾರಿಯನ್ನು  ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಲೇ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಗಳು ಇಷ್ಟಂಶ  ಪರಭಾರೆ ಆಗಿರುವುದಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಅತ್ಯಂತ ಅಸಮರ್ಪಕ ನಿರ್ವಹಣೆಗೆ ಯಾರು ಹೊಣೆ ಮತ್ತು ಏನು ಪರಿಹಾರ ಎಂಬುದನ್ನು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸಮುದಾಯ ಸ್ವಯಂ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ವಿವೇಕವನ್ನೂ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಬೇಕಿದೆ. ವಕ್ಫ್ ಮಂಡಳಿಯಲ್ಲಿ ಈ ವರೆಗೆ  ಯಾಕೆ ಒಬ್ಬರೇ ಒಬ್ಬರು ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಅವಕಾಶ ಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ, ಏಕೆ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸಮುದಾಯದ ವಿವಿಧ ಪಂಥಗಳಿಗೆ ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೂ ಸಮುದಾಯ ಕೊರಳೊಡ್ಡಬೇಕಿದೆ. ಇದು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸಮುದಾಯದ ಪಾಲಿಗೆ  ಆತ್ಮಾವಲೋಕನದ ಸಂದರ್ಭ. ಕನಿಷ್ಠ,

1. ವಕ್ಫ್ ಅಂದರೆ ಏನು, ಅದರಿಂದ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಆಗುವ ಪ್ರಯೋಜನಗಳೇನು, ಇದಕ್ಕಿರುವ ಧಾರ್ಮಿಕ ಮಹತ್ವ,  ಹಿನ್ನೆಲೆ, ಇದು ಬೆಳೆದು ಬಂದ ಪರಂಪರೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕರಿಗೆ ತಿಳಿಹೇಳುವ ಜಾಗೃತಿ ಅಭಿಯಾನಗಳು  ಆರಂಭವಾಗಬೇಕು.
2. ವಕ್ಫ್ ನ  ಬಗ್ಗೆ ನಾನಾ ಬಗೆಯ ಸುಳ್ಳು ಪ್ರಚಾರಗಳು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಈಗಾಗಲೇ ಹರಡಿವೆ ಮತ್ತು ಸೋಶಿಯಲ್  ಮೀಡಿಯಾದ ಮೂಲಕ ಹರಡುತ್ತಲೂ ಇವೆ. ಈ ಅಪಪ್ರಚಾರಗಳನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಬೇಕಲ್ಲದೇ, ಇವುಗಳಿಗೆ ಸಮರ್ಪಕ  ಉತ್ತರ ಕೊಡುವ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಒಂದು ಅಭಿಯಾನ ರೂಪದಲ್ಲಿ ನಡೆಯಬೇಕು. ಆ ಕುರಿತಂತೆ ದಾಖಲೆ ಸಹಿತ  ಬರಹಗಳು, ಪ್ರಕಟಣೆಗಳು, ಭಿತ್ತಿಪತ್ರಗಳು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಲಭ್ಯವಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಬೇಕು.
3. ವಕ್ಫ್ ಮಂಡಳಿಗೆ ಚುರುಕುತನದಿಂದ ಕೂಡಿದ ಮತ್ತು ಆ್ಯಕ್ಟಿವ್ ಆಗಿರುವ ಅಧ್ಯಕ್ಷರು ಬೇಕು. ಅವರು ಮಾಧ್ಯಮಗಳು  ಮತ್ತು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಎತ್ತುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಅಂಕಿ-ಅಂಶ  ಆಧಾರಿತವಾಗಿ ಉತ್ತರಿಸುವಷ್ಟು ಶಕ್ತಿಶಾಲಿಯೂ ಆಗಿರಬೇಕು. ಈ  ಮಂಡಳಿಯು ಮಾಧ್ಯಮಗಳೊಂದಿಗೆ ಉತ್ತಮ ಸಂಪರ್ಕ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರಬೇಕು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಪೂರ್ಣಕಾಲಿಕ ಉದ್ಯೋಗಿಗಳ ನ್ನು ನೇಮಿಸಬೇಕು.
4. ವಕ್ಫ್ನ ಆಸ್ತಿಗಳು ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಇವೆಯೋ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಆನ್‌ಲೈನ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಿಗುವಂತೆ ಡಾಟಾ ತಯಾರಿಸಬೇಕು. ಇವೆಲ್ಲ ಜನರಿಗೆ  ಬೆರಳ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಾಗುವಂತೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಅನಗತ್ಯ ಗೊಂದಲಗಳಿಗೂ ಮತ್ತು ಅಪಪ್ರಚಾರಗಳಿಗೂ ತಡೆ  ಬೀಳಬಹುದು. ಅತಿಕ್ರಮಣ ಆಗಿರುವ ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿಗಳು, ಈಗ ಬರುತ್ತಿರುವ ಆದಾಯ, ಕೋರ್ಟು ಮೆಟ್ಟಲೇರಿರುವ  ಪ್ರಕರಣಗಳು, ಪರಭಾರೆ ಆಗಿರುವ ಆಸ್ತಿಗಳು.. ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ಸಹಿತ ಎಲ್ಲ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಮಂಡಳಿಯ ವೆಬ್‌ಸೈಟ್‌ನಲ್ಲಿ  ಪ್ರಕಟಿಸಬೇಕು.
5. ವಕ್ಫ್ ಆಸ್ತಿ ನಿರ್ವಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಆಗುತ್ತಿರುವ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರಕ್ಕೆ ತಡೆ ಬೀಳಬೇಕು.

ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ,

ಈ ತಿದ್ದುಪಡಿ ಮಸೂದೆಯನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸುವುದಕ್ಕೆ ರಚಿಸಲಾದ ಸಂಸದೀಯ ಮಂಡಳಿಯಲ್ಲಿ ತೇಜಸ್ವಿ ಸೂರ್ಯ  ಇದ್ದಾರೆಂಬುದೇ ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರದ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಯನ್ನು ಜಗಜ್ಜಾಹೀರುಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ.

ಆರೆಸ್ಸೆಸ್‌ನ ತದ್ರೂಪವೇ ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್?

ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಎಂಬುದು ಆರೆಸ್ಸೆಸ್‌ನಂಥದ್ದೇ  ಒಂದು ಕೋಮುವಾದಿ ಮತ್ತು ಜನಾಂಗದ್ವೇಷಿ ಸಂಘಟನೆ ಎಂಬ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಅನೇಕರಲ್ಲಿದೆ. ಇವರಲ್ಲಿ ಜಾತ್ಯತೀತ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಪ್ರಬಲವಾಗಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವವರು ಮತ್ತು ಕೋಮುವಾದವನ್ನು ಖಂಡತುಂಡವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸುವವರೂ ಧಾರಾಳ ಇದ್ದಾರೆ. ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮಿಯನ್ನು ಆರೆಸ್ಸೆಸ್‌ನ ತದ್ರೂಪದಂತೆ ವಾದಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಇವರು ಕೆಲವು ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಾರೆ.

1. 1948ರಲ್ಲಿ ಉಪಪ್ರಧಾನಿ ವಲ್ಲಭಬಾಯಿ ಪಟೇಲ್‌ರು ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ಸನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸುವಾಗ ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದನ್ನೂ ನಿಷೇಧಿಸಿದ್ದರು.

2. ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಚಟುವಟಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸರಕಾರಿ ನೌಕರರು ಭಾಗಿಯಾಗಬಾರದು ಎಂದು 1966ರಲ್ಲಿ ಇಂದಿರಾ ಗಾಂಧಿ ಹೊರಡಿಸಿದ ಆದೇಶದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೂ ಈ ನಿಷೇಧವನ್ನು ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್‌ಗೂ ಅನ್ವಯಿಸಿದ್ದರು.

3. ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಎಂಬ ಹೆಸರೇ ಅದು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಕೋಮುವಾದವನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವ ಸಂಘಟನೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಪುರಾವೆಯಾಗಿದೆ.

4. ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಇಸ್ಲಾಮ್ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಮತಾಂತರ ಮಾಡುವ ಗುರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.

5. ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಕೋಮುವಾದಕ್ಕೆ ಇದು ಬೆಂಬಲವಾಗಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ.

6. ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್‌ನ ಸ್ಥಾಪಕ ಮೌಲಾನಾ ಮೌದೂದಿ ಓರ್ವ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ.

7. ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದನ್ನು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದಲ್ಲಿ ನಿಷೇಧಿಸಲಾಗಿದೆ.

8. ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಹಿಂದೂ ವಿರೋಧಿ

ನಿಜವಾಗಿ,

ಕ್ರಮಸಂಖ್ಯೆ 2ನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಉಳಿದೆಲ್ಲ ಅಂಶಗಳೂ ಅಪ್ಪಟ ಸುಳ್ಳಿನಿಂದ ಕೂಡಿವೆ. ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್‌ಗೂ ಈ ಎಲ್ಲ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳಿಗೂ ಯಾವುದೇ ಸಂಬಂಧ ಇಲ್ಲ. 1948ರಲ್ಲಿ ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್‌ನ ಸ್ಥಾಪನೆಯೇ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ.  1948ರಲ್ಲಿ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಅನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸುವಾಗ ಉಪಪ್ರಧಾನಿ ವಲ್ಲಭ ಭಾಯಿ ಪಟೇಲ್ ಅವರು ಹೀಗೆ ಹೇಳಿದ್ದರು, 

     ‘.... ನಾವು ಆರೆಸ್ಸೆಸ್‌ನೊಂದಿಗೆ ಮಾತಾಡಿದ್ದೇವೆ. ಹಿಂದೂ ರಾಜ್ಯ ಅಥವಾ ಹಿಂದೂ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಬಲವಂತವಾಗಿ ಹೇರಲು ಅವರು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ. ಇದನ್ನು ಯಾವ ಸರಕಾರವೂ ಸಹಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ವಿಭಜನೆಯಾದ ಭಾಗದಷ್ಟು ಮುಸ್ಲಿಮರು ಈಗಲೂ ಇದ್ದಾರೆ. ನಾವು ಅವರನ್ನು ಓಡಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ವಿಭಜನೆ ಮತ್ತು ಏನೇ ಆದರೂ ನಾವು ಆ ಆಟವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರೆ ಅದು ಕೆಟ್ಟ ದಿನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅವರು ಇಲ್ಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾವು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಮತ್ತು ಇದು ಅವರ ದೇಶ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಮೂಡಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಾಗಿದೆ. ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ, ಈ ದೇಶದ ನಾಗರಿಕರಾಗಿ ತಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುವುದು ಅವರ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಾಗಿದೆ. ದೇಶ ವಿಭಜನೆ ಮುಗಿದ ಅಧ್ಯಾಯ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು’... 

ಹಾಗಂತ, ಇಂಥದ್ದೊಂದು  ಸಮರ್ಥನೆಯನ್ನು 1966ರಲ್ಲಿ ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮಿ ಹಿಂದ್ ಅನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸುವಾಗ ಇಂದಿರಾ ಗಾಂಧೀ ನೀಡಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅರೆಸ್ಸೆಸ್ಸನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸುವಾಗ ಜೊತೆಗೊಂದು ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಂಘಟನೆ ಬೇಕು ಎಂಬ ಕಾರಣವಷ್ಟೇ ಜಮಾಅತ್ ಅನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿತ್ತು.   ಸಮತೋಲನ ನೀತಿಯನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿದರು. ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಚಟುವಟಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸರಕಾರಿ ನೌಕರರು ಭಾಗಿಯಾಗಬಾರದು ಎಂಬ ಆದೇಶವನ್ನು ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್‌ಗೂ ಅನ್ವಯಿಸಿದ್ದರು. ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ತೃಪ್ತಿಪಡಿಸುವುದು ಇದರ ಹಿಂದಿತ್ತೇ ಹೊರತು ಇನ್ನಾವ ಕಾರಣಗಳೂ ಈ ನಿಯಂತ್ರಣಕ್ಕೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.

3. ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಅಂದರೆ ದೇಶವನ್ನು ಇಸ್ಲಾಮ್‌ಮಯಗೊಳಿಸಲು ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿರುವ ಸಂಘಟನೆ ಎಂದು ಅರ್ಥವಲ್ಲ. ಭಾರತದ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಸಂಘಟನೆ ಎಂದಷ್ಟೇ ಇದರರ್ಥ. ಅದರಾಚೆಗೆ ಇನ್ನಾವ ಕಲ್ಪಿತ ಅರ್ಥಕ್ಕೂ ಅವಕಾಶ ಇಲ್ಲ. ದೇಶದಲ್ಲಿ ಈ ಬಗೆಯ ನೂರಾರು ಸಂಘಟನೆಗಳಿವೆ. ಒಕ್ಕಲಿಗ, ಕುರುಬ, ಲಿಂಗಾಯತ, ದಲಿತ, ಬ್ರಾಹ್ಮಣ, ಜಾಟ್.. ಹೀಗೆ ತಂತಮ್ಮ ಐಡೆಂಟಿಟಿಯ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸುವ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಅನೇಕ. ಇಸ್ಲಾಮ್ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಜಾತಿ ವಿಂಗಡನೆ ಇಲ್ಲದೇ ಇರುವುದರಿಂದ ಭಾರತದ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಸಂಘಟನೆ ಎಂದೇ ಹೆಸರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಗಮನಿಸಿ, ಅದರ ಹೆಸರಿನ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದ್ ಎಂದಿದೆ. ಅಂದರೆ, ಹಿಂದೂಸ್ತಾನದ ಸಂಘಟನೆ ಎಂದು ಅರ್ಥ. ಇದರಲ್ಲಿ ಕೋಮುವಾದ ಹೇಗೆ ಬಂತು ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಇಸ್ಲಾಮ್ ಎಂಬ ಹೆಸರು ಕೋಮುವಾದದ ಸಂಕೇತವಲ್ಲ. ಅದೊಂದು ಧರ್ಮಸೂಚಕ ಪದ. ಇಸ್ಲಾಮ್ ಅಂದರೆ ಶಾಂತಿ ಎಂದು ಅರ್ಥ. ಹಿಂದೂ ಎಂಬ ಪದ ಹೇಗೆ ಕೋಮುವಾದದ ಸೂಚಕ ಅಲ್ಲವೋ ಕ್ರೈಸ್ತ, ಸಿಕ್ಖ್, ಯಹೂದಿ, ಬೌದ್ಧ ಇತ್ಯಾದಿ ಪದಗಳು ಹೇಗೆ ಕೋಮುವಾದಿ ಅಲ್ಲವೋ ಹಾಗೆಯೇ ಇಸ್ಲಾಮ್ ಕೂಡಾ ಕೋಮುವಾದಿ ಪದ ಅಲ್ಲ ಎಂದಷ್ಟೇ ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಹೇಳಬಲ್ಲೆ.

4. ಇನ್ನು, ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಯಾವುದೇ ಮತಾಂತರ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ‘ಮತಾಂತರ ಮಾಡುವುದು’ ಎಂಬ ಪದದಲ್ಲಿಯೇ ಪರೋP್ಷÀವಾಗಿ ಬಲವಂತ ಎಂಬುದನ್ನು ಪರೋಕ್ಷ ವಾಗಿ ಧ್ವನಿಸುತ್ತದೆ. ಮತಾಂತರ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಈ ದೇಶದ ಸಂವಿಧಾನ ಅನುಮತಿಸುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಅದೇವೇಳೆ, ಧರ್ಮ ಪ್ರಚಾರಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಯಾರಿಗಾದರೂ ಒಂದು ಧರ್ಮದಿಂದ ಇನ್ನೊಂದು ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಮತಾಂತರ ಆಗಬೇಕೆಂದು ಇದ್ದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಈ ದೇಶದ ಸಂವಿಧಾನ ಅನುಮತಿಸುತ್ತದೆ. ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಈ ದೇಶದ ಸಂವಿಧಾನಕ್ಕೆ ಬದ್ಧವಾಗಿದ್ದುಕೊಂಡು ಮತ್ತು ಅದರ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯಾಚರಿಸುವ ಸಂಘಟನೆ. ಅದರ ಯಾವ ಕೆಲಸ ಕಾರ್ಯಗಳೂ ನಿಗೂಢವಾಗಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೊಂದು ಸಂವಿಧಾನವಿದೆ. ಅದು ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ಲಭ್ಯವಿದೆ. ನೋಂದಾಯಿತ ಸದಸ್ಯರಿದ್ದಾರೆ. ಕಾರ್ಯಕರ್ತರಿದ್ದಾರೆ. ಅದರ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳೂ ಬಹಿರಂಗವಾಗಿಯೇ ಇವೆ. ಅದರ ಕಾರ್ಯಾಲಯ ಕೂಡಾ ಬೋರ್ಡ್ ಅಂಟಿಸಿಕೊಂಡು  ಬಹಿರಂಗವಾಗಿಯೇ ಇದೆ. ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಈ ದೇಶದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ಇಸ್ಲಾಮ್ ಧರ್ಮದ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಅದು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ವೇದಿಕೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸಲು, ಮೌಢ್ಯಗಳನ್ನು ದೂರೀಕರಿಸಲು, ಕೆಡುಕುಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲವಾಗಿಸಲು, ಕೋಮು ಸೌಹಾರ್ದವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಲು ಅದು ನಿರಂತರ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ಹಿಂದೂ-ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಜೊತೆಗೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ‘ಸದ್ಭಾವನಾ ಮಂಚ್’ ಎಂಬ ವೇದಿಕೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಕೋಮು ಸೌಹಾರ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ಸ್ವಾಮೀಜಿಗಳು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಧರ್ಮಗುರುಗಳನ್ನು ಒಂದೇ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತಂದು ‘ಸೌಹಾರ್ದ ಸಮಾಜ’ ಕಟ್ಟುವ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತಿದೆ. ಮುಸ್ಲಿಮರಲ್ಲಿ ಸುಧಾರಣೆಯನ್ನು ಉಂಟು ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಹತ್ತು ಹಲವು ಅಭಿಯಾನಗಳನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ವರದಕ್ಷಿಣೆ ವಿರೋಧಿ ಅಭಿಯಾನ, ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿ ಅಭಿಯಾನ, ಹೆಣ್ಣು ಶಿಶು ಹತ್ಯೆ ವಿರೋಧಿ ಅಭಿಯಾನ, ಮಾದಕ ವಸ್ತು ವಿರೋಧಿ ಜನಜಾಗೃತಿ ಅಭಿಯಾನ, ಕೋಮು ಸೌಹಾರ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಅಭಿಯಾನಗಳನ್ನು ಆಗಾಗ ನಡೆಸುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ಜೊತೆಗೇ ತನ್ನದೇ ವಿವಿಧ ವಿಭಾಗಗಳ ಮೂಲಕ ಸಮಾಜ ಸೇವೆಯಲ್ಲೂ ನಿರತವಾಗಿದೆ. ಪ್ರವಾಹ, ಭೂಕುಸಿತ, ಕೋಮುಗಲಭೆ ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಸ್ವಯಂ ಸೇವಕರ ಮೂಲಕ ಜನರ ನೆರವಿಗೆ ಧಾವಿಸುತ್ತಿದೆ. ಕಳೆದ 7 ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಇಂಥ ಸಾವಿರಾರು ಸೇವೆಗಳನ್ನು ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ನಡೆಸಿದೆ ಮತ್ತು ನಡೆಸುತ್ತಲೂ ಇದೆ.

5. ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಎಂದೂ ಕೋಮುವಾದವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಬೆಂಬಲಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ‘ಕೋಮುವಾದಿ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಅಲ್ಲ’ ಎಂಬ ಪ್ರವಾದಿ ವಚನವನ್ನು ಬಲವಾಗಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವ ಸಂಘಟನೆ ಇದು. ತನ್ನ ಪ್ರತಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲೂ ಸಭೆಯಲ್ಲೂ ಅದು ಕೋಮುವಾದದ ವಿರುದ್ಧ ಮಾತಾಡುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ಕೋಮುಗಲಭೆ ನಡೆದಾಗ ಅಲ್ಲಿಯ ಜನರನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಕೋಮುವಾದದ ಕರಾಳತೆಯನ್ನು ಹೇಳುವ ಸಂಘಟನೆಯಾಗಿ ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಗುರುತಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಕೋಮುಗಲಭೆಯ ಆರೋಪದಲ್ಲಿ ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್‌ನ ಒಬ್ಬನೇ ಒಬ್ಬ ಸದಸ್ಯನನ್ನು ಈವರೆಗೆ ಬಂಧಿಸಿಲ್ಲ ಎಂಬುದೇ ಜಮಾಅತ್ ಏನೆಂಬುದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷ್ಯವಾಗಿದೆ. ಈಗಲೂ ಅದರ ದಾಖಲೆಯನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಿ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮುಕ್ತ ಅವಕಾಶವಿದೆ.

6. ಇದೂ ಸುಳ್ಳು. ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್‌ನ ಸ್ಥಾಪಕ ಮೌದೂದಿ ಅಲ್ಲ. ಅವರು ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮಿಯ ಸ್ಥಾಪಕ. ಅವರು ಈ ಸಂಘಟನೆಯನ್ನು ಸ್ವಾತಂತ್ರ‍್ಯಪೂರ್ವದಲ್ಲಿ 1941ರಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇಸ್ಲಾಮ್‌ನ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಕಂದಾಚಾರ, ಮೌಢ್ಯ, ಅಧರ್ಮಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಜನಜಾಗೃತಿ ಮೂಡಿಸುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಅವರು ಈ ಸಂಘಟನೆ ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ್ದರು. ಅದರ ಕೇಂದ್ರ ಕಚೇರಿ ಪಂಜಾಬ್‌ನಲ್ಲಿತ್ತು. ಅವರೂ ಅದೇ ಪಂಜಾಬ್‌ನಲ್ಲಿಯೇ ಕುಟುಂಬ ಸಮೇತ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಭಾರತ ಇಬ್ಭಾಗವಾಗುವುದನ್ನು ಪ್ರಬಲವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಿದವರಲ್ಲಿ ಈ ಮೌದೂದಿ ಕೂಡಾ ಒಬ್ಬರು. ಆದರೆ ಎಲ್ಲರ ಬಯಕೆಯನ್ನೂ ಮೀರಿ ಭಾರತ ಇಬ್ಭಾಗವಾದಾಗ ಅವರಿದ್ದ ಪಂಜಾಬ್‌ನ ಭಾಗ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಪಾಲಾಯಿತು. ಆ ಮೂಲಕ ಅವರು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಭಾಗವಾದರು. ಅದರಾಚೆಗೆ ಅವರು ಭಾರತದಿಂದ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ವಲಸೆ ಹೋದವರಲ್ಲ. ಅವರಿದ್ದ ಮನೆಯೇ ಪಾಕಿಸ್ತಾನವಾದಾಗ ಅವರು ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿಯಾದರು. ಉತ್ತರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ವಲಸೆ ಹೋದ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಅವರಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಅನೇಕರು ಈ ಸತ್ಯವನ್ನು ಮರೆಮಾಚಿ ಅವರನ್ನು ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ವಲಸೆ ಹೋದ ಕುಟುಂಬದAತೆ ಸುಳ್ಳನ್ನು ಹರಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ 1948ರಲ್ಲಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮರುರೂಪೀಕರಣಗೊಂಡ ಸಂಘಟನೆ ಎಂಬುದು ನಿಜ. ಅದರಾಚೆಗಿನ ಎಲ್ಲವೂ ಸುಳ್ಳು.

7. ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದನ್ನು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದಲ್ಲಿ ನಿಷೇಧಿಸಲಾಗಿಲ್ಲ. ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದನ್ನು ಭಾರತದ ಹೊರತು ಇನ್ನಾವ ರಾಷ್ಟçಕ್ಕೂ ನಿಷೇಧಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವೂ ಇಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ, ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಅಂದರೆ ಭಾರತದ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಸಂಘಟನೆ ಎಂದು ಅರ್ಥ. ಅದನ್ನು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ ನಿಷೇಧಿಸುವುದು ಹೇಗೆ? ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶವು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮಿಯನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ರಾಜಕೀಯವೇ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಬೇಗಂ ಖಾಲಿದಾ ಝಿಯಾ ಅವರನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮಿಯು ಹಸೀನಾರ ವಿರುದ್ಧ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಅದು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷವಾಗಿಯೇ ಗುರುತಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಅಲ್ಲಿನ ರಾಜಕೀಯ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ನಡೆಸಿದರೆ ಇದಕ್ಕೆ ಸೂಕ್ತ ಉತ್ತರ ಲಭಿಸಬಹುದು.

8. ಇದು ದೊಡ್ಡ ಸುಳ್ಳು. ಹಿಂದೂ-ಮುಸ್ಲಿಮರ ನಡುವೆ ಸೇತುವೆಯಂತೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಈ ದೇಶದ ಪ್ರಮುಖ ಸಂಘಟನೆಗಳಲ್ಲಿ ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಕೂಡಾ ಒಂದು. ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಸದ್ಭಾವನಾ ಮಂಚ್ ಮಾಡಿರೋದು ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಮಾತ್ರ. ಹಿಂದೂ, ಮುಸ್ಲಿಮ್, ಕ್ರೈಸ್ತ ಧರ್ಮಗುರುಗಳನ್ನು ಒಂದೇ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಕೂರಿಸಿ ಅವರವರ ಧರ್ಮದ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಸಭಿಕರಿಗೆ ಹೇಳುವ ವೇದಿಕೆ ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತಿರುವುದೂ ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಮಾತ್ರ. ಈ ದೇಶದ ಸ್ವಾಮೀಜಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ನಿಕಟ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುವುದೂ ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಮಾತ್ರ. ಜಮಾಅತ್‌ನ ಸಾವಿರಾರು ಪುಸ್ತಕಗಳೇ ಅದು ಏನು ಅನ್ನುವುದನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಧಾರಾಳ ಸಾಕು. ಅದರ ಸಾಹಿತ್ಯ ದೇಶದ ಎಲ್ಲ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲೂ ಲಭ್ಯ ಇದೆ. ಕುರ್‌ಆನನ್ನು ಕನ್ನಡ ಸಹಿತ ಎಲ್ಲ ಭಾಷೆಗಳಿಗೂ ಅನುವಾದಿಸಿ ಮೊಟ್ಟಮೊದಲು ಹಂಚಿದ್ದೂ ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್. ಅದು ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಎಂದೂ ವಿರೋಧಿಸಿಲ್ಲ. ವಿರೋಧಿಸುವುದು ಅದರ ಸಿದ್ಧಾಂತವೇ ಅಲ್ಲ. ಈ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಸ್ಪಷ್ಟತೆ ಬೇಕಾದರೆ ಶಾಂತಿ ಪ್ರಕಾಶನ ಎಂಬ ಪ್ರಕಾಶನ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಓದಬಹುದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದನ್ನು ಆರೆಸ್ಸೆಸ್‌ನೊಂದಿಗೆ ಜೋಡಿಸುವುದು ಅಥವಾ ಅದನ್ನು ಕೋಮುವಾದಿ, ಹಿಂದೂ ವಿರೋಧಿ ಮತ್ತು ಮತಾಂತರಿಯಂತೆ  ಕಾಣುವುದು ಸರ್ವಥಾ ಸರಿಯಲ್ಲ.

ಅಂದಹಾಗೆ, 

ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಚಟುವಟಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಸರಕಾರಿ ನೌಕರರಿಗಿದ್ದ ನಿಷೇಧವನ್ನು ಮೊನ್ನೆ ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರ ಹಿಂಪಡೆದ ಬಳಿಕ ಉಂಟಾದ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್-ಜಮಾಅತೆ ಇಸ್ಲಾಮೀ ಹಿಂದ್ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿ ಈ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹೇಳಬೇಕಾಯಿತು.

ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದ್ವೇಷಿ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಟಾಟಾ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆಯೇ ಮತದಾರರು?

1. ಕರ್ನಾಟಕ
2. ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶ
3. ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳ
4. ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ 
5. ಹರ್ಯಾಣ

ತೀವ್ರ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದ್ವೇಷವು ಎಲ್ಲಿಯ ವರೆಗೆ ಕೈ ಹಿಡಿಯುತ್ತೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಈ ಬಾರಿಯ ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯ ಬಳಿಕ ಬಿಜೆಪಿ ಸ್ವಯಂ ಕೇಳಿಕೊಂಡಿದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅಂಥದ್ದೊಂದು  ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು  ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಮತ್ತು ಆತ್ಮಾವಲೋಕನಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧವಾಗಲೇಬೇಕಾದ ಜರೂರತ್ತು ಬಿಜೆಪಿಗೆ ಎದುರಾಗಿದೆ ಎಂಬುದಂತೂ   ಸ್ಪಷ್ಟ. 2019ರ ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿ 28 ಸ್ಥಾನಗಳ ಪೈಕಿ 25ರಲ್ಲಿ ಗೆಲುವು ಸಾಧಿಸಿತ್ತು.  ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ಗೆ ದಕ್ಕಿದ್ದು ಬರೇ ಒಂದು ಸೀಟು. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಆ ಬಳಿಕ 2023ರ ವರೆಗೆ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ  ಬಿಜೆಪಿಯೇ ಆಳ್ವಿಕೆಯನ್ನೂ ನಡೆಸಿತು. ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಯಡಿಯೂರಪ್ಪ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯಾದರೆ ಬಳಿಕ ಬೊಮ್ಮಾಯಿ  ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯಾದರು. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ,

ಬೊಮ್ಮಾಯಿ ಆಡಳಿತದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದ್ವೇಷ ಪ್ರಕರಣಗಳು ತೀವ್ರಗೊಂಡವು. ಸ್ವತಃ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯವರೇ  ಅದರ ನೇತೃತ್ವ ವಹಿಸಿಕೊಂಡಂತೆ  ಆಡತೊಡಗಿದರು. ಅನೈತಿಕ ಪೊಲೀಸ್‌ಗಿರಿಯನ್ನು ‘ಕ್ರಿಯೆಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ’ ಎಂಬ ಹೆಸರಲ್ಲಿ  ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಂಡರು. ಕರಾವಳಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ತಿಂಗಳೊಳಗೆ ನಡೆದ ಮೂವರು ಯುವಕರ ಹತ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ  ಏಕಮುಖವಾಗಿ ನಡಕೊಂಡರು. ಇಬ್ಬರು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಯುವಕರ ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ ನಯಾಪೈಸೆ ಪರಿಹಾರವನ್ನೂ ನೀಡಲಿಲ್ಲ.  ಆದರೆ ಪ್ರವೀಣ್ ನೆಟ್ಟಾರು ಮನೆಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ, 25 ಲಕ್ಷ ಪರಿಹಾರವನ್ನೂ ನೆಟ್ಟಾರು ಪತ್ನಿಗೆ ಉದ್ಯೋಗವನ್ನೂ  ದೊರಕಿಸಿಕೊಟ್ಟರು. ಆದರೆ ಅಲ್ಲೇ  ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಮಸೂದ್ ಎಂಬ ಯುವಕನ ಸಂತ್ರಸ್ತ ತಾಯಿಯನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಿ  ಸಾಂತ್ವನಿಸುವ ಕನಿಷ್ಠ ಸೌಜನ್ಯವನ್ನೂ ಅವರು ತೋರಲಿಲ್ಲ. ಅಧಿಕಾರದ ಕೊನೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಮೀಸಲಾತಿಯನ್ನು  ಏಕಾಏಕಿ ಕಿತ್ತುಹಾಕಿದರು. ಸ್ಥಳೀಯ ವಾಗಿ ಪರಿಹರಿಸಬಹುದಾಗಿದ್ದ ಹಿಜಾಬ್ ವಿಷಯವನ್ನು ಮತ ಧ್ರುವೀಕರಣಕ್ಕಾಗಿ  ಬಳಸಿಕೊಂಡರು. ಮುಸ್ಲಿಮರ  ಬಗ್ಗೆ ಅತ್ಯಂತ ನಕಾರಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ತೀರಾ ದ್ವೇಷಮಯವಾಗಿ ನಡಕೊಂಡರು. ಇದರ  ನಡುವೆಯೇ ಹಲಾಲ್ ಕಟ್, ಜಟ್ಕಾ ಕಟ್, ಮುಸ್ಲಿಮ್ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳಿಗೆ ಜಾತ್ರೆಗಳಲ್ಲಿ ನಿಷೇಧ ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ಮೂಲಕ  ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದ್ವೇಷವನ್ನು ಜೀವಂತ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಯಿತು. ಗೋಸಾಗಾಟದ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಹಲವು ಕಡೆ ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಗುರಿ  ಮಾಡಿ ಥಳಿಸಲಾಯಿತು. ಒಂದುರೀತಿಯಲ್ಲಿ,

ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನೇ ಗುರಿಮಾಡಿದ ಆಡಳಿತ ನೀತಿಯನ್ನು ಬೊಮ್ಮಾಯಿ ಸರಕಾರ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾ ಬಂತು. ಮುಸ್ಲಿಮ್  ವಿರೋಧಿ ಭಾಷಣಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯ ಎನ್ನುವಂತಾಯಿತು. ಸರಕಾರದ ಧೋರಣೆಯನ್ನೇ ಕನ್ನಡದ ಮುಂಚೂಣಿ ಟಿ.ವಿ. ಚಾ ನೆಲ್‌ಗಳೂ ತಳೆದುವು. 24 ಗಂಟೆ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದ್ವೇಷವನ್ನು ಉಗುಳುವ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನೇ ಕಟಕಟೆಯಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿ  ವಿಚಾರಣೆ ನಡೆಸುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಪ್ರಸಾರವಾದುವು. ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಎಷ್ಟು ಸಾಧ್ಯವೋ ಅಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ  ವಿರೋಧಿಸಿದರೆ ಮತ್ತು ದ್ವೇಷಭಾವವನ್ನು ಪ್ರಚೋದಿಸಿದರೆ ಮರಳಿ ಗೆಲ್ಲಬಹುದು ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಬೊಮ್ಮಾಯಿ ಸಹಿತ  ಕೇಂದ್ರ ಹೈಕಮಾಂಡ್‌ನಲ್ಲೂ ಇದ್ದಂತಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಗಿಂತ ಮೊದಲು ನಡೆದ ವಿಧಾನಸಭಾ ಚು ನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯದ ಮತದಾರರು ಬೊಮ್ಮಾಯಿ ಸರಕಾರವನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದರು. ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸುವುದರಿಂದ  ಹಿಂದೂ ಮತದಾರರನ್ನು ಧ್ರುವೀಕರಿಸಬಹುದು ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆಗೆ ಬಿದ್ದ ಪ್ರಬಲ ಏಟು ಇದಾಗಿತ್ತು. ಇದಾಗಿ ಒಂದು  ವರ್ಷದ ಬಳಿಕ ಮೊನ್ನೆ ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆ ನಡೆಯಿತು. ದುರಂತ ಏನೆಂದರೆ,

ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಈಗಾಗಲೇ ಪ್ರಯೋಗಿಸಿ ವಿಫಲಗೊಂಡಿದ್ದ ಅದೇ ಸೂತ್ರವನ್ನು ಕೇಂದ್ರ ನಾಯಕರು ಮತ್ತೆ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲೂ ಮತ್ತು  ದೇಶದುದ್ದಗಲಕ್ಕೂ ಪ್ರಯೋಗಿಸಿದರು. ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಮೀಸಲಾತಿ ಕಿತ್ತು ಹಾಕಿರುವುದನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು. ಕೇರಳ ಸ್ಟೋರಿ ಸಿನಿಮಾ ವೀಕ್ಷಿಸಿ ಎಂದು ಖುದ್ದು ಪ್ರಧಾನಿಯೇ ಕರೆಕೊಟ್ಟರು. ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯ ನೇಹಾ ಹತ್ಯೆಯನ್ನು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ವಿರೋಧಿ  ಭಾವನೆ ಕೆರಳಿಸಲು ಬಳಸಿಕೊಂಡರು. ಅದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅದೇ ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ ಮತ್ತು ಕೊಡಗಿನ ಸೋಮವಾರಪೇಟೆಯಲ್ಲಿ  ನಡೆದ ಅಂಥದ್ದೇ  ಹತ್ಯೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮೌನವಹಿಸಿದರು. ಬೊಮ್ಮಾಯಿ ಸರಕಾರದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ತೀವ್ರ ಮುಸ್ಲಿಮ್  ದ್ವೇಷವನ್ನು ನೀತಿಯಾಗಿ ಪಾಲಿಸಲಾಯಿತೋ ಅದೇ ಬಗೆಯ ನೀತಿಯನ್ನು ಬಿಜೆಪಿಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ನಾಯಕರು ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ  ಪಾಲಿಸಿದರು. ಸಮಾಜವನ್ನು ಹಿಂದೂ-ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಎಂದು ವಿಭಜಿಸುವುದರಿಂದ ತನ್ನ ಮತದಾರರು ಕೈತಪ್ಪಲಾರರು  ಎಂಬುದು ಬಿಜೆಪಿಯ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವಾಗಿತ್ತು. ಆ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಅದು ಒಬ್ಬನೇ ಒಬ್ಬ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ವ್ಯಕ್ತಿಗೂ ಟಿಕೆಟ್ ನೀಡಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಜನರು ತೀವ್ರ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದ್ವೇಷಿ ನೀತಿಯನ್ನು ಪುನಃ ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದರು. 2019ರಲ್ಲಿ 25 ಲೋಕಸಭಾ ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಪಡೆದಿದ್ದ ಬಿಜೆಪಿ ಈ ಬಾರಿ 17 ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನಷ್ಟೇ ಗೆಲ್ಲಲು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು. 2019ರಲ್ಲಿ ಏಕೈಕ ಸ್ಥಾನ ಪಡೆದಿದ್ದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಈ ಬಾರಿ 9 ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದುಕೊಂಡಿತು. ಹಾಗಂತ,

ಈ ಬದಲಾವಣೆ ಕೇವಲ ಕರ್ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತವಲ್ಲ.

2019ರ ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶ ಬಿಜೆಪಿಯ ಕೈ ಹಿಡಿದಿತ್ತು. 80 ಲೋಕಸಭಾ ಸ್ಥಾನಗಳ ಪೈಕಿ 64  ಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಮತದಾರರು ಬಿಜೆಪಿಯನ್ನೇ ಗೆಲ್ಲಿಸಿದರು. ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಯಾವ ಸರಕಾರ ಇರಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನು  ನಿರ್ಧರಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಫಲಿತಾಂಶ ನಿರ್ಣಾಯಕ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ, ಬಿಜೆಪಿಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ನಾಯಕರು ಉತ್ತರ  ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಅತೀ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಹತ್ವ ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಪ್ರಧಾನಿ ಮೋದಿಯವರು ತಮ್ಮ ತವರು ರಾಜ್ಯವಾದ ಗುಜರಾತನ್ನು ಬಿಟ್ಟು  ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ವಾರಣಾಸಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೂ ಇದುವೇ. ತನ್ನ ಸ್ಪರ್ಧೆಯು ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಉಳಿದ 79  ಕ್ಷೇತ್ರಗಳ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಬೇಕು ಎಂಬ ತಂತ್ರವೂ ಇದರ ಹಿಂದಿದೆ. ಈ ಬಾರಿಯ ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯ  ಮೊದಲು ತರಾತುರಿಯಿಂದ ರಾಮಮಂದಿರವನ್ನು ಉದ್ಘಾಟಿಸಲಾಯಿತು. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಆ ಇಡೀ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮ್  ವಿರೋಧಿ ಭಾವವನ್ನು ಬಡಿದೆಬ್ಬಿಸಲಾಯಿತು. ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಸತಾಯಿಸುವ ಶೈಲಿಯನ್ನು ರಾಜನೀತಿಯಾಗಿ  ಬಿಂಬಿಸಲಾಯಿತು. ‘ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಈಗ ನಮಾಝï ನಡೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ, ಮೈಕ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಬಾಂಗ್ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ..’  ಎಂದು ರಾಜಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಚುನಾವಣಾ ಪ್ರಚಾರದಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಯೋಗಿ ಆದಿತ್ಯನಾಥ್ ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ  ಹೇಳಿಕೊಂಡರು. ಪ್ರಧಾನಿ ಮೋದಿಯಂತೂ ಹಿಂದಿ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ಭಾಷಣ ಗಳಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮರೇ ಕೇಂದ್ರೀಯ  ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದರು. ನುಸುಳುಕೋರರು, ಹೆಚ್ಚು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುವವರು, ದೇಶದ ಸಂಪತ್ತಿನ ಮೊದಲ ಹಕ್ಕುದಾರರು,  ಮಾಂಗಲ್ಯ ಕಸಿಯುವವರು.. ಎಂಬೆಲ್ಲಾ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೀನೈಸಿ ಮಾತಾಡಿದರು. ಹಿಂದಿ ರಾಜ್ಯದ ಮತದಾರರು ಮುಸ್ಲಿಮ್  ದ್ವೇಷವನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸಿದಷ್ಟೂ ತಮ್ಮ ಓಟ್ ಬ್ಯಾಂಕ್ ವೃದ್ಧಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಭಾವದಲ್ಲಿ  ಪ್ರಧಾನಿಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ಉಳಿದ ನಾಯಕರ ವರೆಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ವಿವಿಧ ಪ್ರಚಾರ ಸಭೆಗಳಲ್ಲಿ ನಡಕೊಂಡರು. ಆದರೆ,
ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಮತದಾರರು ಈ ದ್ವೇಷಕ್ಕೆ ಮರುಳಾಗಲಿಲ್ಲ. ಬರೇ 33 ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿಯನ್ನು ಗೆಲ್ಲಿಸಿ, 37 ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ  ಅಖಿಲೇಶ್ ಯಾದವ್‌ರ ಸಮಾಜವಾದಿ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು. ಅಸ್ತಿತ್ವವೇ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದ ಕಾಂಗ್ರೆಸನ್ನು 6 ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ  ಗೆಲ್ಲಿಸಿದರು.

ಹಾಗೆಯೇ,

ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ 48 ಲೋಕಸಭಾ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳ ಪೈಕಿ 2019ರಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಬಿಜೆಪಿಯೊಂದೇ 23 ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದುಕೊಂಡಿತ್ತು.  ಎನ್‌ಡಿಎಗೆ ಒಟ್ಟು 41 ಸ್ಥಾನಗಳು ದಕ್ಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈ ಬಾರಿ ಜನರು ಬಿಜೆಪಿ ಮತ್ತು ಮಿತ್ರ ಪಕ್ಷಗಳನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದರು.  ಬಿಜೆಪಿಗೆ ಕೇವಲ 9 ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ನೀಡಿದ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ ಮತದಾರರು ಶಿಂಧೆ ಬಣಕ್ಕೆ 7 ಮತ್ತು ಅಜಿತ್ ಪವಾರ್ ಬಣಕ್ಕೆ  ಕೇವಲ ಒಂದು ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ದ್ವೇಷ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ನಾವಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿ ಹೇಳಿದರು. ಈ ಬಾರಿ ಎನ್‌ಡಿಎಗೆ  17 ಸ್ಥಾನಗಳಷ್ಟೇ ಸಿಕ್ಕರೆ ಇಂಡಿಯಾ ಕೂಟಕ್ಕೆ 31 ಸ್ಥಾನಗಳು ಸಿಕ್ಕವು. ನಾಮಾವಶೇಷವಾಗಿದ್ದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ಕೈ ಹಿಡಿದ  ಮತದಾರರು 13 ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಗೆಲ್ಲಿಸಿದರು. ಠಾಕ್ರೆ ಮತ್ತು ಶರದ್ ಪವಾರ್ ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ ತಲಾ 8 ಮಂದಿಯ ಬಲ ನೀಡಿದರು.  ಅಂದಹಾಗೆ,
ಉಳಿದ ರಾಜ್ಯಗಳೆಂದರೆ, ಹರ್ಯಾಣ, ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳ ಮತ್ತು ರಾಜಸ್ಥಾನ. 2019ರಲ್ಲಿ ಹರ್ಯಾಣದಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿ ಎಲ್ಲಾ 10  ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನೂ ಗೆದ್ದುಕೊಂಡಿತ್ತು. ಈ ಬಾರಿ ಬಿಜೆಪಿಗೆ 5 ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನಷ್ಟೇ ಕೊಟ್ಟ ಮತದಾರರು ಉಳಿದ 5ರಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸನ್ನು  ಗೆಲ್ಲಿಸಿದರು. 2019ರಲ್ಲಿ ರಾಜಸ್ಥಾನದ ಎಲ್ಲಾ 25 ಸ್ಥಾನಗಳೂ ಬಿಜೆಪಿಯ ಪಾಲಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈ ಬಾರಿ ಅಲ್ಲೂ ಜನ  ಬಿಜೆಪಿಯ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದ್ವೇಷ ರಾಜಕೀಯವನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದರು. ಬಿಜೆಪಿಗೆ 14 ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟ ರಾಜಸ್ಥಾನಿಯರು 8  ಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸನ್ನು ಗೆಲ್ಲಿಸಿದರು. ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳವಂತೂ  ಬಿಜೆಪಿಗೆ ಇನ್ನಿಲ್ಲದ ನಿರಾಸೆಯನ್ನು ತಂದಿಕ್ಕಿತ್ತು. 2019ರಲ್ಲಿ  18 ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಬಿಜೆಪಿ ಈ ಬಾರಿ 12 ಸ್ಥಾನಗಳಿಗೆ ತೃಪ್ತಿಪಡಬೇಕಾಯಿತು. ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿ  ಸುಮಾರು 28 ಸ್ಥಾನಗಳ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ತೀವ್ರ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದ್ವೇಷಿ ಭಾಷಣಗಳನ್ನೂ ಮಾಡಿತ್ತು. ವರ್ತನೆಯೂ  ಏಕಮುಖವಾಗಿತ್ತು. ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳವನ್ನು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ರಾಜ್ಯವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲು ಮಮತಾ ಬ್ಯಾನರ್ಜಿ ಮುಂದಾಗಿದ್ದಾರೆ  ಎಂಬಲ್ಲಿಂದ ಹಿಡಿದು ಎನ್‌ಆರ್‌ಸಿ ಜಾರಿಗೆ ತಂದು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ನುಸುಳುಕೋರರನ್ನು ಹೊರಗಟ್ಟುತ್ತೇವೆ ಎಂಬಲ್ಲಿ ವರೆಗೆ  ವಿವಿಧ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಕೇಂದ್ರಿತ ದ್ವೇಷದ ಮಾತುಗಳನ್ನು ವಿವಿಧ ನಾಯಕರು ಆಡಿದರು. ಆದರೆ, ಮತದಾರರು  ಈ ದ್ವೇಷ ಭಾಷೆಯನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದರು. ಒಂದುರೀತಿಯಲ್ಲಿ,

ಈ ಬಾರಿಯ ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದ್ವೇಷಿ ರಾಜನೀತಿ ಮತ್ತು ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ರಾಜನೀತಿಯ ನಡುವಿನ  ಹಣಾಹಣಿಯಂತಿತ್ತು. ಮಧ್ಯಪ್ರದೇಶ, ಗುಜರಾತ್, ಅಸ್ಸಾಮ್‌ನಲ್ಲಿ ದ್ವೇಷ ರಾಜನೀತಿಗೆ ಬೆಂಬಲ ಸಿಕ್ಕಿವೆಯಾದರೂ ದೇಶದ  ಉಳಿದ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರಬಲ ಪ್ರತಿರೋಧ ಎದುರಾಗಿದೆ. ಜನರು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದ್ವೇಷಿ ರಾಜಕೀಯದಿಂದ ರೋಸಿ  ಹೋಗತೊಡಗಿದ್ದಾರೆ. ಕಳೆದ 10 ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಕ್ಔಟ್ ಆಗಿದ್ದ ಪ್ರಚಾರ ತಂತ್ರವು ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಕೈಕೊಡತೊಡಗಿದೆ.  ಪದೇಪದೇ ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಸತಾಯಿಸುವುದು, ಅವರ ಮಸೀದಿ, ಗಡ್ಡ, ನಮಾಝï, ಅಝಾನ್, ಆಹಾರ, ಮದುವೆ,  ವಿಚ್ಛೇದನ, ವ್ಯಾಪಾರ-ವಹಿವಾಟುಗಳನ್ನೇ ಗುರಿಮಾಡಿಕೊಂಡು ಮಾತಾಡುವುದು ಜನರಿಗೂ ಈಗ ಬೇಸರ ತರಿಸಿದೆ.  ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನೇ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಿ 24 ಗಂಟೆ ರಾಜಕೀಯ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಅವರೂ ಮುಖ ತಿರುಗಿಸತೊಡಗಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ,  ಬಿಜೆಪಿಗೆ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಕೇಂದ್ರಿತ ರಾಜಕೀಯದ ಹೊರತಾಗಿ ಬೇರೆ ವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ಹಿಡಿತ ಇಲ್ಲ. ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ರಾಜಕಾರಣದ ಬಗ್ಗೆ  ಮಾತಾಡುವಂಥ ಏನನ್ನೂ ಅದು ಮಾಡಿಯೂ ಇಲ್ಲ. ನಿರುದ್ಯೋಗ ಮತ್ತು ಬೆಲೆಯೇರಿಕೆಗಳು ಬಿಜೆಪಿಯನ್ನು ಹೋದಲ್ಲಿ  ಬಂದಲ್ಲಿ ಮುಜುಗರಕ್ಕೆ ಒಳಪಡಿಸುತ್ತಲೂ ಇದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ಮುಸ್ಲಿಮ್ ದ್ವೇಷವನ್ನು ನೆಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳದ ಹೊರತು ಅನ್ಯದಾರಿಯಿಲ್ಲ  ಎಂಬ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಅದು ಬಂದು ತಲುಪಿದೆ. ಆದರೆ, ಜನರು ಈ ದ್ವೇಷ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ವಿದಾಯ ಹೇಳಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದಂತೆ  ಕಾಣುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ,

ವಿದಾಯ ಹೇಳಲಾಗದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿಯಿದೆ.